Undecimber - Seven Nights Of Sin

• BandUndecimber [SE]
• TitelSeven Nights Of Sin
• Release datum01-06-2011
• LabelDownfall Records [SE]
• PromotorInfektion PR [PT]

Tracklist

01. Death By Design
02. The Wicked
03. Never Broken
04. Demon My Love
05. Redemption
06. Aiming Low
07. Together In Death
08. Take This Life
09. Darkness
10. Poison Within

Undecimber is een Zweedse band, ontstaan in 2007. Oorspronkelijk lag het geluid van de band (of beter gezegd voorganger Reactor) in de industrial hoek. Gaandeweg de jaren is het geluid van de band steeds toegankelijk geworden. Debuutalbum en enige wapenfeit tot nu toe, Seven Nights Of Sin, bevat een braaf mengelmoesje van electro, gothic en dark 'metal'.

Direct vanaf opener Death By Design is al duidelijk wat voor vlees we in de kuip hebben. Een simpele, lichtvoetige drumbeat, een cliché gitaarriffje, en een donkere, zwoele mannenstem vormen het nummer. Dichtgesmeerd met overvloedig keyboardspel is er geen ruimte voor hardere noten. In een enkel tempo stampt het nummer voort als een gothic/darkwave dansvloervullertje.

Later op het album zal blijken dat er van dit soort simpele dansdeuntjes wel meer staan (Together In Death, Poison Within). Het navolgende Wicked, maar later bijvoorbeeld ook een track als Darkness, steunen nog nadrukkelijker op electrobeats en -geluidseffecten. Een club-dj zou hier wel raad mee weten; maar ja, Undecimber noemt zichzelf metal, en wat moet een metalfan hiermee?

Never Broken doet mij denken aan Marilyn Manson, eenzelfde soort dramatische romantiek; pulp.

Die romantische kant wordt nog verder doorgezet in tracks als Demon My Love (waar de zang zelfs raakt aan die van zo'n andere hopeloze romanticus, Peter Steele) en Take This Life, met voor de verandering een hoofdrol voor stemmig pianospel. Een karakteristieke ballad.

Er staat na twee maal luisteren geen enkel nummer op dit album dat me bijblijft. Althans niet in positieve zin. Hopeloos semi-romantisch/dramatisch geneuzel, in muziek verpakt die de benaming metal nauwelijks waard is. Desalniettemin blijkt er nog altijd behoorlijk veel animo te zijn voor deze muziekstroming. Dat zou me niet moeten verbazen: de muziek is zo toegankelijk als wat, vaak zelfs poppy te noemen. Ach, als een band als Him zo populair kan (kon?) worden, waarom Undecimber dan niet ....