Verslag van Stonehenge Festival 2016

In tegenstelling tot het fiasco van vorig jaar draaide Stonehenge dit jaar op volle toeren. En wat was het een geslaagde dag: ten eerste het weer zat mee: een graad of 21, beetje bewolkt en voor de oververhitte metalganger kregen we 's avonds nog een lichte douche te verwerken. Vanuit mijn beleving was het personeel (vrijwilligers en beveiliging bedoel ik daar ook mee) in zeer goede doen: vriendelijk, behulpzaam en zeer gastvrij.

Bij binnenkomst rond een uurtje of 1 werden we al met open armen ontvangen. Antropomorphia was net met hun laatste nummers bezig, waarbij we dus net binnen vielen en nog even getuigen mochten zijn van een lekker optreden. Voor mij begon het met de Nederlandse death metal formatie Apophys. Dat de vijfkoppige death metalband al aardig aan de weg timmert blijkt wel, nadat ze in 2015 hun debuutalbum te hebben gelanceerd, en nu al een kneiter van een optreden gegeven hebben op het Stonehenge podium.

Daarna was het de beurt aan Darkfall. We moesten wel een hele kwartslag draaien en wel 100 meter lopen voor dit thrash/death metal spektakel te mogen aanschouwen. We kregen dan ook een spetterend oldskool thrash/death optreden voorgeschoteld, waarbij de eerste serieuze pit een feit werd. Het was leuk om deze Oostenrijkers eens live te mogen bewonderen. Het tempo zat er lekker in, en stage host Earik Mortem (The Lucifer Principle) droeg zorg voor het strakke tijdschema, en hield Stonehenge wakker! Earik had het duidelijk naar zijn zin, en kondigde de bands vol screams aan.

Zo ook het brute Nederlandse death metalgeweld van Caedere. Helaas moest zanger Michiel afzeggen vanwege familieverplichtingen, hij werd vervanger door Niels Feekes (Victimizer, Toxocara). Je kan wel zeggen dat Niels na vijf jaar stilte de microfoon nog fantastisch wist te misbruiken en het ook weer tot een zeer geslaagd optreden wist te volbrengen, en Caedere perfect stand kon houden. Zwaar, lomp en overdonderend.

Ook Purgatory liet er totaal geen gras over groeien. De Duitsers stonden te zweten in de op dat moment brandende zon maar hadden daar weinig last van. We werden hier getrakteerd op rauwe death metal tot op het bot. Dat vond het publiek ook. Het gros was zo goed opgewarmd door de zon en de muziek, dat ook hier al een beste moshpit ontstond. Aansluitend werd het tijd voor een verkenningstocht langs merchandise, vette bek, enorme bbq. En banken om te chillen, waarbij onderweg nog veel gepraat werd, in de volksmond ook wel dom lullen genoemd.

Dat bracht ons bij Distillator, thrash van eigen bodem. Wat moet je nu nog over deze energieke Nederlandse thrash band zeggen? Het leek wel of ze het 70,000 Tons Of Metal Fest nog eens dunnetjes over deden. Thrash metal pur sang! Geweldig. Dit was een van de bands die ik per se wilde zien, en in dat half uurtje hebben ze er ook alles uitgeperst wat ze in zich hadden. Of te wel Thrash or Die in een half uur, dubbel genieten dus.

En tjonge jonge wat was de sfeer geweldig en vol enthousiasme stormden we door naar Cut Up. Om een of andere manier heb ik een zwak voor Zweedse death metal. Ik zal het enige minpuntje van de dag dan ook maar gelijk naar voren halen: het geluid. Dat is voor de organisatie van Stonehenge wel een aandachtspuntje. Zeiken hierover heeft geen zin, ik denk dat de organisatie dat zelf ook wel weet. Ondanks de gedeeltelijke geluidsuitval bij Cut Up (wat gelukkig snel verholpen werd) gingen we ook hier weer helemaal los. Het is echt een steengoeie death metalband die mijns inziens tot de grote gaat behoren. Ook hier hebben de mannen in een klein half uur gegeven waarvoor ze werden uitgenodigd. Hard, lomp en geweldig! Ja ja het serieuze werk is begonnen.

Een kleine glimp van Sulphur Aeon hebben we nog even opgevangen, maar dat was niet echt mijn ding. Voor de fans was het echt de moeite waard! Ze speelden goed en zeer overtuigend. Na enige communicerende vertragingen te hebben opgelopen kwamen we aan bij Skeletal Remains. Dat vond ik voor Amerikaanse death metal nogal matig en wat achterhaald, maar dat neemt niet weg dat ze van wanten weten. Hun energieke uitspattingen kwamen door het inmiddels wat vermoeide publiek nog erg goed over en leek het er op dat band en publiek de Stonehenge spirit hoog hielden.

We lieten ons nog even volproppen met de nodige versnaperingen om ons vervolgens op te gaan maken voor Izegrim. Voor het eerst in m'n leven werd ik bij m'n kladden gegrepen door mijn vrouw, om ons vervolgens een weg te gaan banen naar de dranghekken. Want ja de Nederlandse death metal moet natuurlijk extra gesteund worden. Net als Distillator kwam Izegrim ook van de 70,000 Tons Of Metal cruise schip, dat halverwege dit jaar door het Caribisch gebied vaarde. Na een paar keer “zie je nou wel“ voor m'n kiezen te hebben gekregen van vrouwlief ging ik behoorlijk overstag. Een geweldige band om zeker ook eens live te aanschouwen, Marloes was zeer overtuigend en enorm goed bij strot. Het publiek werd opgezweept en de stofwolken begonnen te herrijzen. Wat ook nog alleraardigst was, was het medeleven voor het gecancelde optreden van Benighted. Het laatste nummer werd aan Benighted opgedragen en iedereen stak de band een verwarmende horns-up toe.

Na even een pauze te hebben ingelast kwamen we bij Necrophobic weer op het terrein black metal. Tja, het is en blijft black, Necrophobic is dus duidelijk niet mijn kopje thee. En ik kon mij helaas niet mee laten slepen door hun duistere manier van voorkomen. Nu werd het zaak om me op te gaan laden voor het avond programma. Cattle Decapitation was echt de lul van het eerder besproken geluidsprobleem. Ik vond ze werkelijk waar bijzonder goed alleen kan ik hier verder geen oordeel over geven omdat het gewoon niet overkwam. Licht ontdaan en teleurgesteld ging ik richting mijn persoonlijke echte favoriet van deze avond.

Misery Index moest het voor mij gaan doen, en dat gebeurde dan ook. Laten we niet om de hete brij heen draaien: dit is met verve een van de beste death/grind metal bands van de wereld. Het komt recht aan in je smoel! Lomp, hard, snel en met name hondsagressief met hier en daar een hoog meedansgehalte. En ik blijf het zeggen, dit zit muzikaal-technisch wel heel erg goed in elkaar. Uitsmeren, terug komen, vette riff op vette riff. Als je naar Stonehenge bent gekomen dan moet je het met me eens zijn dat dit gewoon een van of wel de beste band van de avond is geweest.

Immolation was de een na laatste band. En als ik het goed begrepen had waren en hier en daar wat apparatuur verdwenen (Cattle Decapitation schoot te hulp) en speelde de band met een gitarist minder. Kortom stress voor de mannen van Immolation. Het is misschien lullig om te zeggen maar ze kwamen inderdaad verlamd over. Maar het pluspuntje is wel dat de oude rotten alles op alles hebben gezet om er toch een top optreden van te maken.

Afsluiter van de dag was Dying Fetus. De absolute death metal koningen: strak, snel, enorm bruut, geweldige performance. Zo’n enorme denderende dieseltrein, en helaas hield net voor het einde de microfoon het voor gezien zodat iedereen ineens in het niets stond te staren. Dus ietwat geïrriteerd dropen de mannen van Dying Fetus af en een kolkende mensenmassa stond vanuit een formule 1 wagen ineens stil. Zoals het geweld begon was het ook weer gestopt. Dying Fetus op zijn best? Ik denk het wel. Het einde van een geslaagde dag.

Graag wil ik nog bedanken: Het hele WoD-Stonehenge Team / Peter Hagen / Ruth Kaiser en Anita Schouw. Mede dankzij deze mensen heb ik genoeg info over de hele dag en avond kunnen vergaren.

Antropomorphia [NL], Apophys [NL], Caedere [NL], Cattle Decapitation [US], Cut Up [SE], Darkfall [AT], Distillator [NL], Dying Fetus [US], Immolation [US], Izegrim [NL], Misery Index [US], Necrophobic [SE], Purgatory [DE], Schirenc Plays Pungent Stench [AT], Skeletal Remains [US], Stonehenge Festival [NL], Sulphur Aeon [DE], Wombbath [SE]