Vexillum - The Bivouac
- Vexillum [IT]
- The Bivouac
- 21-09-2012
- Limb Music [DE]
- Hard Life Promotion [NL]
Tracklist
01. The Wanderer's Note
02. Dethrone The Tyrant
03. Dancing Goddess
04. The Oak And Lady Flame
05. The Hunt
06. The Dream
07. The Marketsquare Of Dooley
08. The Way Behind The Hill
09. Valhalla
10. Letter From The Earth
11. Megiddo
12. The Last Inn
Power metal uit Italië. Wat, alweer? Tja, ik kan er ook niks aan doen; die bron he. En er komt nog veel meer aan. Deze keer is het Vexillum dat hun zoete klanken over de nietsvermoedende mensheid mag uitstorten. De band is opgericht in 2004 in Pisa, onder de naam Shadow Vexillum, die schaduw is er rond 2007 afgevallen. Begin 2011 was er het albumdebuut The Wandering Notes, dat overigens volledig aan mij voorbij is gewapperd. Wel ligt hier voor me de opvolger The Bivouac, die een dezer dagen zal gaan verschijnen.
De muziek van Vexillum is snel, druk en zit boordevol met gitaargeweld, ijle zang en keyboard acrobatiek. Melodieus, energiek, maar wel erg vol allemaal. Tel daarbij op dat de twaalf tracks bij elkaar meer dan een uur duren, dan is The Bivouac een hele zit. In een keer uitluisteren lukt me niet, zoveel gebeurt er, en zo vol zit mijn hoofd met indrukken. Het lijkt me dat de band trots is op z'n muzikale krachtpatserij, en terecht, want spelen kunnen deze gasten wel; maar soms is minder echt meer.
Wat heeft Vexillum voor ons in petto om zich te willen onderscheiden van de grote power metal massa? Folkinvloeden. Nummers als Dancing Goddess en The Marketsquare Of Dooley bijvoorbeeld bevatten nadrukkelijk vioolspel (uit het keyboard neem ik aan) en hebben een behoorlijke folk metal feel. Deze mix klinkt niet gekunsteld en lijkt me daarmee een goede zet om net even wat eigens te hebben.
Natuurlijk staan er naast de overige razende power metal tracks uit het boekje ook wel wat rustpuntjes. The Oak And Lady Flame, The Dream, The Way Behind The Hill doen het qua tempo wat rustiger aan voor de broodnodige adempauze. Hierbij komt echter wel een minpuntje aan het licht wat mij betreft. Het komt op zich wel vaker voor dat power metal zangers met hoge stem balanceren op het randje, of er soms net overheen vallen. Dat heb ik hier ook wel een beetje, de zang komt heel af en toe net iets te geforceerd over. Natuurlijk, het past/hoort bij deze muziek, het wordt dan ook getolereerd, maar soms met frisse tegenzin.
Een naam die me regelmatig te binnen schiet bij het beluisteren is die van Elvenking, een band die natuurlijk ook z'n folk elementen uitstekend heeft weten te verweven met traditionele heavy/power metal. Het gaat te ver om van een kloon te spreken, maar qua muzikale invulling zit je dan aardig goed. Zoals zovelen is dus ook Vexillum weer een prima power metal band, met een fijn beluisterbaar album (al blijft ie lang), met als extraatje net dat tikkeltje eigen inbreng. Gaat luisteren.
