Witches Of Doom - Obey

• BandWitches Of Doom [IT]
• TitelObey
• Release datum30-04-2014
• LabelEigen beheer

Tracklist

1. The Betrayal
2. Witches of Doom
3. To the Bone
4. Neeedless Needle
5. Crown of Thorns
6. Dance of the Dead Flies
7. Rotten to the Core
8. It’s My Heart (Where I Feel the Cold)
9. Obey

Witches Of Doom (inderdaad, ook WOD) is een nog vrij nieuwe Italiaanse metalband, opgericht in januari 2013. De band zette er gelijk vaart achter met optredens, en het schrijven van eigen muziek, waarmee de band zich al gauw aan de Romeinse underground trachtte te ontworstelen. Zo werd in het najaar van 2013 al druk gesleuteld aan nummers, die uiteindelijk debuutalbum Obey zouden gaan vormen. Opgenomen in november, en uiteindelijk goed verkrijgbaar sinds 30 april van dit jaar zet Witches Of Doom met Obey hun eerste schreden op het internationale muzikale pad.

En dat pad laat zich wat minder makkelijk omschrijven dan de ontstaansgeschiedenis van band en album verliepen. Ik haal er even een quote van de Italianen zelf bij om een handje te helpen: "a personalised mix of 80’s goth, 70’s hard rock with 90’s sensibility" die doet denken aan bands als Type O Negative en Moonspell (en wat mij betreft ook latere Paradise Lost). Die verwijzingen zal ik zeker niet ontkennen; ik hou het op een mengelmoesje van doom, gothic en wat dark/symfonische rock/metal, met als bijzondere toevoeging een dosis heavy rock/stoner; met duidelijke links naar de late jaren '70 en begin jaren '80 (Sisters Of Mercy, Depeche Mode).

Al weet ik wanneer The Betrayal begint, even helemaal niet meer wat ik moet denken. Een blues/southern rock intro, dat vervolgd wordt met grungy stoner/rock. Die had ik even niet aan zien komen, al is het wel een lekker swingend nummer. Witches Of Doom vervolgt, dit nummer vindt meer aansluiting bij de jaren '80 gothic/new wave, al had het van mij wel een tikkie trager gemogen. Dit klinkt best poppy, zeker met de ooh ooh ooh's; al staat daar wel lekker gitaarwerk tegenover. Via het qua stijl vergelijkbare To The Bone komen we dan aan bij Needless Needle, een track die al langer 'bekend' was via youtube. Hier is de vergelijking met Type O Negative wel van toepassing, zeker vanwege de zang. Niet echt omdat de stem hetzelfde klinkt, wel vanwege de manier van zingen/voordragen.

In de vorm van Crown Of Thorns krijg ik vervolgens een ballad voor de kiezen; daar word ik niet blij van. Dit wordt zeker niet mijn favoriet van het album, ondanks dat het nummer na drie-en-halve minuut wel wat interessanter wordt. Met het weird klinkende Dance Of The Dead Flies ben ik al weer redelijk bij de les. Dit is een prettig donker nummertje, dat na (alweer) drie-en-halve minuut een Sabbathiaanse versnelling laat horen. Via Rotten To The Core, met fijne riff en baswerk (doet opnieuw aan Type O Negative denken), en het trage en gevoelige, typische darkrock nummer It’s My Heart (Where I Feel the Cold) komen we dan aan bij het monsterstuk van het album.

Titelnummer Obey sluit het album af, de beloofde speelduur van bijna een kwartier doet me al haast bij voorbaat watertanden. Mijn enthousiasme wordt in eerste instantie beantwoord, zeker wanneer het The Doors-achtige psychedelische stuk voorbijkomt zit ik aan de speakertjes gekluisterd. Daarvoor ben ik al enigszins verrast door toetsenwerk dat me doet denken aan Uriah Heep's Gypsy, best geinig om tot die gedachte te komen eigenlijk. Wanneer daarna echter de stilte intreedt ben ik minder happy, al maakt de climax wel weer wat goed.

Ik kom dan ook voor zowel het nummer als het album Obey als geheel tot de zelfde conclusie: veelbelovend, maar niet helemaal waargemaakt. Aan de andere kant is dit gewoon een zeer degelijk album voor aan band die nog maar zo'n anderhalf jaar bezig is. Vooral het niet vastgepind kunnen worden op een enkele stijl spreekt me aan, terwijl de muziek behoorlijk pakkende momenten kent, en ook de nodige duistere. Ik ben wel benieuwd waar Witches Of Doom heen wil.