Wormwood - Ghostlands - Wounds From A Bleeding Earth

• BandWormwood [SE]
• TitelGhostlands - Wounds From A Bleeding Earth
• Release datum10-05-2017
• LabelNon Serviam Records [NL]
• Genre Folk / Pagan / Vikingmetal, Melodieuze/ Symfonische black metal

Tracklist

01. Gjallarhornet
02. The Universe is Dying
03. Under Hennes Vingslag
04. Godless Serenade
05. Oceans
06. Silverdimmans Atersken
07. Tidh Ok Odhe
08. Beneath Ravens and Bones
09. The Windmill
10. What We Lost in the Mist
11. The Boneless one
12. To Worship

Het Nederlandse Non Serviam-label weet over het algemeen wel raad met Scandinavische extreme metalbands. Zo wil ik dan ook het Zweedse, mij volledig onbekende Wormwood een onbevooroordeelde kans geven. Deze band is begonnen in 2014, en kwam in 2015 met een eerste EP The Void: Stories from the Whispering Well. Twee jaar later is Ghostlands - Wounds From A Bleeding Earth het debuutalbum.

De metal van Wormwood ligt wat mij betreft ergens tussen folkloristische / pagan en melodieuze black metal in; of is er een samensmelting van, dat klopt misschien beter. De muziek bevat de nodige groove en catchyness, luister bijvoorbeeld maar eens naar Godless Serenade, echt een erg pakkend nummer. Pure folk (zonder metal) horen we in het intermezzo Silverdimmans Atersken, waarna het met Tidh Ok Odhe serieus de iets te vrolijke folk-kant op gaat. Dit is wat mij betreft een wat minder blokje op het album. Ook van The Windmill word ik even later niet echt vrolijk.

Liever hoor ik deze band in het stevig doorbeukende maar toch melodieuze black-genre, zoals bijvoorbeeld in The Universe is Dying, Oceans, of What We Lost in the Mist; die laatste met een heerlijke blast. De grens met melodeath is dun, maar wordt intact gehouden dankzij sfeervolle gitaarmelodieën en een prettig-rauwe zangstem die eigenlijk net geen grunt is. Al met al eigenlijk misschien toch net iets te happy voor black metal.

Het gegeven dat ik als niet specifiek black metal liefhebber deze muziek wel lekker vind wegluisteren is mogelijk een teken aan de wand. Dit is te soft voor de blackies, terwijl de boomknuffelaars dit misschien net te zwaar op de hand vinden. Ik chargeer misschien een beetje, maar ik wil hier maar mee duidelijk proberen te maken wat je kunt verwachten. Hoe dan ook: echt extreem wordt het nergens, dus wie weet kunnen de verschillende liefhebbers elkaar wel vinden in de prettige sfeer en melodieuze aanpak die Wormwood hanteert. Muziek verbroedert. Toch?