Xandria - Fire & Ashes

• BandXandria [DE]
• TitelFire & Ashes
• Release datum31-07-2015
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Voyage Of The Fallen
02. Unembraced
03. In Remembrance
04. I'd Do Anything For Love (But I Won't Do That)
05. Ravenheart
06. Now & Forever
07. Don't Say A Word

Something old, something new, something borrowed and something blue. De spreuk die normaliter bij het kiezen van bruidsjurken wordt uitgesproken is eigenlijk bij de nieuwste EP van Xandria ook best van toepassing. Fire & Ashes bevat namelijk 3 geheel nieuwe nummers, 2 re-makes van oude fan-favorieten en 2 – potentieel legendarische – covers. Bij 1 van die covers begeeft Xandria zich op extreem glad ijs bij mij. Sonata Arctica’s monster hit Don’t Say A Word staat praktisch als heilig in mijn boekje, en je moet echt van heel goede huize komen om dat ook maar een greintje de eer aan te doen die het verdient. Nou staat Xandria in mijn boekje ook bekend als fantastische band die van alles wel wat magisch weet te maken. Ik ben benieuwd…

We beginnen met something new, Voyage of the Fallen, en over deze hoef ik me echt geen zorgen te maken. Opzwepend refrein, een heerlijke gitaarcadans en onze eigen Dianne van Giersbergen wiens stem zweeft als een vlindertje en toch klappen uitdeelt als geen ander. Er wordt vervolgens soepeltjes op los gebeukt in Unembraced. Vloeiende melodieën zweven op een ondergrond van stampende gitaarritmes, en in het refrein gaat de kickdrum op de achtergrond lekker tekeer. Dat baslijntje wat her en der opduikt is wel zeer dubieus. Vaag doet het me denken aan de foute jaren 90 hit ‘No Limit’. Nostalgische invloed van Dianne misschien?

De laatste in het rijtje van nieuwe nummers is In Remembrance. We zijn nogal verwend met prachtige vaarwel-ballads de laatste tijd en deze kunnen we ook nu aan het lijstje toevoegen. Een beetje cliché in opbouw maar daarom niet minder mooi. Aan het eind verrast het je door onverwacht stevig uit de hoek te komen, om aan het einde weer abrupt af te zwakken naar een gevoelig staartje.

Xandria heeft het op zich genomen om een onbetwiste – en eigenlijk ook beetje foute – rock klassieker te coveren. Meat Loaf’s partyballad I’d Do Anything For Love. En lekker fout blijft ie, maar dan met enorm veel toegevoegde charme. Eigenlijk hebben ze niet eens zoveel aan de muziek veranderd, alleen een flinke dosis symfonische Xandria goedheid erin gestopt. Dianne zet een wat jeugdigere, lichtere stem op en ook dat misstaat haar niet, en siert het nummer alleen nog maar meer. Als ze constant opera sopraan had gezongen had het inderdaad niet echt gewerkt, dus mijn complimenten! Bij het snellere gedeelte halverwege word er inderdaad even flink wat snelheid doorheen gejakkerd. And suddenly, a wild kickdrum appeared! Headbangen gegarandeerd, alvorens de kippenvel weer hoog stijgt als het nummer verder gaat naar duet, en eindigt met een gevoel van glorie dat niet minder als verdiend is.

Nu op naar something old, misschien wel 1 van de meest bekende nummers uit de oude doos van Xandria; Ravenheart, origineel gezongen met ex- zangeres Lisa Middelhauve. Nu iets sprankelender gemaakt, een krachtigere stem aan kop en waar dit nummer wonderen deed voor de band’s carrière bij eerste uitgave, zal het nu de nieuwe schare fans nieuwsgierig maken naar ouder werk. Now and Forever is ook opgegraven uit de archieven. Nou ben ik niet echt bekend met de originele versie maar ook dit klinkt weer zeer compleet met koor en alles.

En nu… Xandria, lieve mensen, it’s make or break time. Don’t Say A Word – origineel opgenomen voor een Sonata Arctica Tribute cd (op initiatief van het Ierse Ouergh Records) is van origine een gedeelte uit de Caleb, of Stalker, saga van Sonata Arctica. Hierin de scene waarin een jaloerse stalker zijn geliefde in bed betrapt met een ander, en het slapende stelletje benadert met een mes dat het lot van die nacht gaat beslissen. Nu verteld vanuit het oogpunt van de vrouw in het verhaal, en daarmee wordt de zin “tell me that you love me, whore.” wel heel vreemd. Veel tekst is dan ook zodanig verdraaid dat het verhaal eigenlijk een beetje scheef loopt. Maar ja, ik kan erin komen dat het nu door een vrouw wordt gezongen, anders nergens op sloeg.

Xandria heeft er wel iets heel ‘eigens’ van gemaakt, dat is zeker. Ze doen heel goed hun best om het nummer om te toveren in iets typisch-Xandria, en ik ben er nog steeds niet over uit of dat het nummer wel of niet goed doet. Ook wordt er lustig gestrooid met opera-achtige uithalen en daar krommen mijn tenen even. Niet dat Dianne slecht zingt, dat hoor je me nooit zeggen, maar het PAST gewoon niet echt…. Er is een volledig nieuwe brug tussen geplakt, wat de Sonata fan nogal op een dwaalspoor zet. De epic breakdown die volgt en Sonata met hun maniakale psycho gevoel altijd weet te nailen, pruttelt er nu een beetje achteraan maar alsnog, een 10 voor de moeite. De gitaarsolo is wel on-point, en alhoewel er ook veel moeite is gestoken om het laatste refrein te laten knallen, voelt het wat droogjes aan. Hiermee trek ik de conclusie dat, hoewel Xandria met alle beste wil van de wereld er echt wat van wou maken, dit het net niet is. Ik ga niet zeggen dat ze het nummer verkracht hebben, maar in de buurt komen van de kracht van het origineel zijn ze ook echt niet. Ik haal mijn schouders er maar eens bij op… niet slecht, maar toch…

Maar op een wat ontmoedigend einde na, heb ik toch genoten van deze EP. Xandria’s geschiedenis, heden, toekomst en inspiratie op mini formaat. Een zeer vermakelijk plaatje dat bij mij thuis nog vaak gedraaid gaat worden…