Xandria - Theater Of Dimensions

• BandXandria [DE]
• TitelTheater Of Dimensions
• Release datum27-01-2017
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]
• Genre Gothic metal, Symfonische metal

Tracklist

01. Where The Heart Is Home
02. Death To The Holy
03. Forsaken Love
04. Call Of Destiny
05. We Are Murderers (We All)
06. Dark Night Of The Soul
07. When The Walls Came Down (Heartache Was Born)
08. Ship Of Doom
09. Céilí
10. Song For Sorrow And Woe
11. Burn Me
12. Queen Of Hearts Reborn
13. A Theater Of Dimensions

Xandria blijkt met de afgelopen paar albums steeds beter en groter te worden – zeker sinds de toevoeging van Nederlands nachtegaaltje Dianne van Giersbergen. Het nieuwste epos – Theater of Dimensions – blijkt die progressie alleen maar voor te zetten, en zelfs een best grote sprong te maken richting nog niet – of zelden – betreed terrein voor Xandria’s doen.

Het gebeurt vaker dat vooral Xandria’s werk vaak doet denken aan de stijl van beroemde filmscores a la Hans Zimmer. Opener Where The Heart is Home is er gelijk zo een met een zeer herkenbare cadans in het refrein. Dit nummer heeft meteen al het goede in zich, met veel tempo wisselingen en een niet-aflatende avontuurlijke sfeer. Death to the Holy doet bij vlagen veel denken aan Temple of Hate van vorig album Sacrificium, en voelt zelfs aan als een vervolg ervan. Er worden heel wat middeleeuwse folk-elementjes erbij gehaald met allerhande fluitjes, en dat koor wat door het laatste refrein heen zingt als een soort canon geeft het nummer al wel iets heel unieks.

Semi-ballad Forsaken Love wordt gedragen door een heerlijke Ierse doedelzak en een zeer catchy melodielijn. Weer erg filmscore-achtig met een soort vredige bitterzoetheid. Een van de weinige nummers van Xandria – en zeker een unicum op dit album – die zelfs nog in mainstream muziek niet heel misplaatst zou staan dankzij de toegankelijke melodieën, maar toch genoeg pit heeft om luisteraars van beide werelden meer dan tevreden te stellen.

Call of Destiny is al als single verschenen op youtube en is een heerlijke combi van soepele coupletten met een piekerig folky refrein. Het heeft aan de ene kant iets lichtvoetigs maar zodra de gitaren een tour-de-force leveren in de brug komt er toch iets rauws naar boven drijven dat al lichtjes de toon zet voor het volgende nummer: We Are Murderers. Hier gaan we echt richting gewaagd terrein, want het symfonische Xandria begeeft zich opeens op het gebied van trash metal, en hoe! Normaal gesproken haal ik als melodic liefhebber al gauw mijn neus op voor dit soort genres maar zelfs ik krijg zin in moshpitten hier. Het zeer dominante refrein is in het grote geheel niets uitdagends met alleen de uitroep “we are murderers – we are.” op repeat, maar ik vind dat ze met die gorgelende grunts en gitaren op de laagste mineur ook niet veel uitgebreider moeten doen. Het gros van het nummer heeft iets spookachtigs en duisters dat je bij een band als Xandria niet snel verwacht maar wel enorm lekker smaakt!

Na een zeer gorgelend en bruut open einde van voorgaand plaatje komen we weer in welkome kalmere wateren met Dark Night of the Soul. Dianne zet een gevoelig stuk neer op een manier die alleen zij kan, zo hier in de tweede ballad van het album. Ik moet inderdaad zeggen dat Xandria steeds beter wordt – vooral op het gebied van emotionele stukken. Er wordt meer gebruik gemaakt van jankgitaar uitschieters die toch net zo’n extra puntje op de i zetten. When the Walls Came Down is ook weer een showcase van talent en een typische Xandria plaat in alle opzichten. Simpel, weinig over te zeggen en op aan te merken. Gewoon goed! Ship of Doom volgt als een battle cry/marsnummer met meerdere gezichten. Dat tel-rijmpje in de coupletten is zeker een leuk detail.

Ceílí is een niet al te lange, vrolijke instrumental die zelfs door kan voor volksdeuntje. De oplettende luisteraar zal het riedeltje ontdekken van “johnny comes marching home.” Weer zo’n meerkoppig beest is Song for Sorrow and Woe. Qua sfeer duikelt het alle kanten op, van zoet en lichtelijk euforisch tot het soort doom-sound dat we al hoorden in We Are Murderers. Niet hun meest makkelijke nummer om te volgen. Burn me geeft daar wel weer een twist op met weer een thema dat overal heen gaat maar over het algemeen je wel sneller meezuigt met een sing-along, op drum gedragen refrein. Queen of Hearts Reborn is het laatste filler-plaatje terwijl je eigenlijk zit te wachten op laatste klapper A Theater of Dimensions. Echt een nummer dat je nog een beetje in spanning probeert te houden voor de laatste finale.

Die kwartier durende finale begint zeer ingehouden als tamme, maar toch interessante ballad. Zo rond de twee en halve minuut marker krijgt het nummer een schop onder de kont en beginnen we aan de opbouw naar een climax die bij de eerste keer dat het refrein zijn kop opsteekt al losbarst. Een psychotisch intermezzo slaat een soortement gat in het nummer halverwege, en wordt het even een flinke kakofonie, alvorens een afslag te nemen naar freakshow-circus land met een boel musical-achtige narratie. Wanneer dat stuk uitpopt in een zeer vermakelijke canon van tegengestelde stemmen-chaos krijg ik toch wel even kippenvel. Na een lang stuk waarvan je werkelijk niet weet waar het heen gaat, komen we uiteindelijk terug bij dat heerlijke euforische refrein, dat een van de beste is uit de Xandria geschiedenis. Dit nummer is een musical op zich, met vele wendingen en gezichten, dat probeert een verhaal in een kwartier neer te zetten waar je eigenlijk een uur voor moet uit trekken – op z’n minst. Ergens lijkt dit nummer ook los te staan van de rest van het album, dat op zich een prima verzameling is van alles waar Xandria goed in is, maar die laatste klapper is toch echt een verhaal op zich, en pas die heeft alles te bieden wat dit album behelst.

Theater of Dimensions is een propvol album. Overal bombast, overal is wel wat gaande. Laat het bezinken, vooral die laatste, en dan kom je er langzaam achter hoe fucking geniaal het weer in elkaar is gezet!