Xul - Extinction Necromance

• BandXul [CA]
• TitelExtinction Necromance
• Release datum19-05-2015
• LabelEigen beheer
• PromotorAsher Media Relations [CA]

Tracklist

Frozen, We Drown (8:17)
Orbit of Nemesis (7:17)
Chaos Requiem (5:39)
Summon the Swarm (8:17)

In juni 2012 bracht het Canadese Xul debuutalbum Malignance uit, waar ik iets later best wel wat mee kon. De verwoestende en overrompelende death/black metal-mix van dit vijftal deed echt niet onder voor die van Europese collega's. Inmiddels zijn we drie jaar verder en is er 'eindelijk' een opvolger: Extinction Necromance. Weliswaar een EP, maar de vier nummers behalen toch de speelduur van bijna een half uur, en dat is gezien de intensiteit van de muziek ook lang genoeg vind ik persoonlijk.

Bij de vorige gelegenheid haalde ik al de vergelijkingen van stal: enerzijds Behemoth, anderzijds meer old school materiaal als dat van Dissection. De term zwartgeblakerde death is weliswaar zo oubollig als wat, maar lijkt bedacht voor de technisch vaardige en evengoed beenharde muziek zoals Xul - je schijnt het overigens uit te spreken als 'zoel' - die produceert.

Het begint met Frozen, We Drown, dat direct duidelijk maakt waar Xul voor staat: slepende riffs en swingende grooves gecombineerd met slopende tempo's en supersonische snelheden. Het begint traag en vooral dreigend, maar ontaard - uiteraard zou ik bijna zeggen - in een orgie van geluid. En zo af en toe heel stiekem dat vleugje melodie, dat er voor zorgt dat je als luisteraar na een paar minuten al niet helemaal murwgebeukt bent. Ondanks de lengte van het nummer weet Xul het goed spannend te houden; je hebt ook echt wel meerdere luisterbeurten nodig om alles te ontdekken wat je wordt voorgeschoteld.

Orbit Of Nemesis is voorzien van een orkestraal intro voordat het in alle hevigheid en woestenij losbarst. En net op het moment dat je denkt dat het niet sneller kan gaat het nog een tandje verder. Gelukkig niet constant, aan variatie is voldoende gedacht, zowel qua tempo als qua sfeer. Zo wordt prettig afgewisseld met midtempo of min of meer slepende stukken, die dankzij vloeiende gitaarlijntjes zelfs melodieus klinken. Maar nooit voor heel lang, de hoofdmoot van de muziek houdt er aardig het tempo in.

Chaos Requiem begint juist wat sloom, maar daardoor wel heel dreigend. Die dreiging wordt even verderop benadrukt door de wat hese grunt, die de muziek een heerlijk onheilspellende lading geeft. Dat is wat mij persoonlijk de grote kracht van Xul. Die muzikale krachtpatserij geloof ik allemaal wel, ik als leek heb geen flauw benul hoe de muzikanten dat allemaal klaarspelen op hun instrumenten. Des te belangrijk vind ik dus wat ze met hun kunsten bereiken in het kader van de nummers. En dan vind ik dat die nummers goed uitpakken, en ondanks de technische bagage prime beluisterbaar zijn. Met een dikke plus dus voor de rotte sfeerzetting.

Met Summon The Swarm zijn we al weer toe aan het laatste nummer, dat geen verandering brengt in bovenstaande constateringen. Opnieuw genieten van rauwe, brute en vaardig gebrachte black/death. Er zit in dit laatste nummer een opvallend thrash/black-achtig stukje qua tempo, dat het als polka heerlijk doet als achtergrond voor snerpende tremolo-riffs. Ik ben opnieuw positief over de kunsten van Xul. Kom eens naar Europa zou ik zo zeggen.