Zornheym - Where Hatred Dwells And Darkness Reigns

• BandZornheym [SE]
• TitelWhere Hatred Dwells And Darkness Reigns
• Release datum15-09-2017
• LabelNon Serviam Records [NL]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Melodieuze/ Symfonische black metal

Tracklist

01. The Opposed
02. Subjugation of the Cellist
03. A Silent God
04. Prologue to a Hypnosis
05. Trifecta of Horrors
06. ... and the Darkness Came Swiftly
07. Whom The Nights Brings...
08. Decessit Vita Patris
09. Hestia

Ik maakte kennis met de nieuwe Zweedse metalband Zornheym middels de single The Opposed die al meer dan een jaar geleden werd uitgebracht als voorbode voor een aanstaand album. Dat debuutalbum is er inmiddels, heeft de titel Where Hatred Dwells And Darkness Reigns meegekregen, en verscheen afgelopen september via het Nederlandse Non Serviam. Zornheym is het geesteskind van Tomas Nilsson "Zorn" die we vooral kennen als kortstondig voormalig bassist van Dark Funeral; daarnaast is/was hij ook actief met bands als Aktiv Dödshjälp, Devian en Suicidal Seduction.

Met Zornheym storten hij en zijn 'partners in crime' zich op een melodieuze, symfonische mix van death en vooral black metal. Inderdaad, zoals bijvoorbeeld Cradle Of Filth, Dimmu Borgir, en vroeger Dissection dat ook doen en deden. Er zijn ook raakvlakken te vinden met bijvoorbeeld Fleshgod Apocalypse, Carach Angren, Keep Of Kalassin (bij The Opposed moet ik denken aan hun catchy songfestival-deelname The Dragon Tower) of zelfs Children Of Bodom in de meer toegankelijke stukken.

Het is juist die relatieve toegankelijkheid die wel eens het struikelblok zou kunnen zijn voor de extreme metal-liefhebber. Ik was zelf dan ook in eerste instantie niet al te enthousiast over The Opposed, dat hier het album opent. Enerzijds is het een stijl die me aanspreekt, anderzijds is het net wat te simpel en te catchy. Ook een nummer als Whom The Nights Brings... doet me verbijten om niet direct af te haken vanwege het iets te blije themaatje.

Het is met een track als A Silent God, dat de band laat horen dat er wel degelijk wat meer venijn in de muziek zit. Dat venijn zit hier duidelijk in de spreekwoordelijke staart, want bij de twee laatste tracks van het album (afsluiter Hestia is werkelijk heerlijk bombastisch!) komt Zornheym het meest avontuurlijk voor de dag in mijn beleving. Minder plichtmatig, minder gefocust op de pakkendheid, en vooral gevarieerder zijn dit de nummers die eer doen aan de symfonische en toch nog altijd 'gevaarlijke' extreme metal.

Where Hatred Dwells And Darkness Reigns is wat mij betreft dan ook een typisch geval van 'plussen en minnen'. Ik hoor dingen die me bevallen, maar ook wil ik her en der wel een fragment skippen. Een ruime voldoende haalt Zornheym hier zeker, maar ik ben niet optimaal overtuigd.