In Solitude - The World The Flesh The Devil

• BandIn Solitude [SE]
• TitelThe World The Flesh The Devil
• Release datum23-05-2011
• LabelMetal Blade Records [DE]

Tracklist

1. The World. The Flesh. The Devil (05:04)
2. We Were Never Here (06:09)
3. Serpents Are Rising (04:56)
4. Poisoned, Blessed And Burned (06:55)
5. Demons (06:44)
6. To Her Darkness (06:11)
7. Dance Of The Adversary (07:56)
8. On Burning Paths (13:44)

Nog niet zo lang geleden schreef ik in mijn recensie over de laatste cd van het Zweedse Wolf dat er een herwaardering op gang lijkt te komen voor authentieke heavy metal. Overal in Europa steken dan ook de old school metal bands de kop op. Voor In Solitude hoeven we in deze vergelijking niet zo ver te zoeken. Deze band is opgericht in 2002 in Uppsala, Zweden. Desondanks debuteerden zij pas in 2008 met een gelijknamig eerste album. In 2011 lijkt pas in optima forma te kunnen worden geprofiteerd van het muzikale getij, de tijd is rijp voor de klassieke heavy metal zoals In Solitude die speelt. Ook hun label hebben ze mee: Metal Blade is zelf ook zo old school als het maar zijn kan. The World The Flesh The Devil zou dus wel eens het toppunt van een goeie timing kunnen zijn.

Bij eerste beluistering steekt meteen een naam de kop op, niet alleen vanwege de vocale vergelijking, maar ook dankzij het occulte randje waardoor In Solitude omgeven wordt. De Deense godfathers van de occulte metal Mercyful Fate zijn al een tijdje niet al te fanatiek meer bezig, maar hebben in In Solitude een onvermoede bondgenoot. Ook deze band bedient zich van dezelfde heavy metal met een duistere, occulte omlijsting; met overeenkomstig riffwerk, songstructuren en solo's die in je hersenpan blijven hangen. Daarnaast bevat de muziek van In Solitude ook elementen die je aan de NWOBHM doen denken, genoeg catchy passages die bijvoorbeeld refereren aan pak 'm beet een Iron Maiden. Een voorbeeld daarvan is het typische gitaarwerk (en ook de brug) in Serpents Are Rising.

Opener, tevens titelnummer, en ook We Were Never Here, bevinden zich echter onbetwist in de Mercyful Fate zone. Authentieke heavy metal, gebaseerd op (sterke) gitaarriffs, aangevuld met de nodige solo's en een ondefinieerbaar maar eigen zanggeluid. Het regelmatig terugkerende zogenaamde twin gitaarwerk doet dan weer wel heel sterk denken aan de NWOBHM, maar natuurlijk ook aan de 'uitvinders' ervan, Thin Lizzy. Ere wie ere toekomt. In Poisoned, Blessed And Burned is te horen dat rustige, langzame passages niet helemaal besteed zijn aan zanger Pelle Åhman, daar is hij zeker niet op z'n sterkst. Het is sowieso in eerste instantie een wat vlakke track die pas laat echt op gang komt. Daarna houdt Demons het tempo er weer lekker in, vuisten in de lucht en meebangen maar!

To Her Darkness begeeft zich dan in de midtempo regionen, waarop het echter wel lekker meestampen is. Dit nummer neigt in muzikaal opzicht meer naar eenvoudige klassieke metal in de stijl van oude Accept of Ozzy. De vocalen zwalken ook wat heen en weer in de stijl van laatstgenoemde. Dit nummer duurt me overigens wel net wat te lang, het gaat door gebrek aan afwisseling vervelen naar het einde toe. Het lange Dance Of The Adversary heeft daar dan weer geen last van, dit nummer kent dan ook wat meer variatie in tempo. Ook de obligate overgangen en solo's houden je als luisteraar wel bij de les. Het einde van dit nummer verrast.

En als ik het dan over lang en afwisselend heb zijn we aangekomen bij de afsluiter van het album. On Burning Paths duurt bijna 14 minuten, ga daar maar eens rustig voor zitten, want hoe gaat In Solitude dat over z'n volle speelduur interessant laten blijven? Schrik maar niet, dat komt best goed. Hoewel we op zich geen verrassende elementen voorgeschoteld krijgen durf ik toch wel te stellen dat On Burning Paths me aardig heeft weten bezig te houden. (Bij het middenstuk moest ik overigens sterk denken aan een vergelijkbare passage in Led Zeppelin's Achilles Last Stand) Wat voor dit nummer geldt, gaat eigenlijk wel op voor deze hele cd, zelfs wel voor dit hele genre dat momenteel de kop opsteekt. Liefhebbers van authentieke, al dan niet op Britse leest geschoeide klassieke heavy metal zullen dit album best kunnen waarderen. Voorwaarde is dan wel dat je niet hecht aan originaliteit, maar je blindelings vastklampt aan die authentieke stijl.