Ghost - Opus Eponymous
- Ghost [SE]
- Opus Eponymous
- 18-10-2010
- Rise Above Records [GB]
Tracklist
1. Deus Culpa
2. Con Clavi Clon Dio
3. Ritual
4. Elizabeth
5. Stand By Him
6. Satan Prayer
7. Death Knell
8. Prime Mover
9. Genesis
Retro rock is in, kijk maar naar het succes van een band als The Devil's Blood. Daar kunnen we sinds eind vorig jaar het genootschap Ghost aan toevoegen. Dit zestal voert als voornaamste gimmick dat ze absoluut anoniem willen blijven, tot op de dag van vandaag schijnt nog niet bekend te zijn wie deze band bemannen. Ook op het podium zijn zij voorzien van paint, maskers, kappen en mantels, zodat geen glimp van de mens achter de muzikant is op te vangen. Zelfs van bewegingen valt niets af te leiden, behalve de zanger (geschminkt en gekleed als een soort anti-paus of evil pope) staan de bandleden nagenoeg roerloos hun instrumenten te bespelen, op geen enkel moment uit hun rol vallend. Over de band op zich kan ik dan ook verder weinig vertellen, behalve dat ze uit Zweden komen, nog maar kort bestaan en dat hun debuutalbum Opus Eponymous op 18 oktober 2010 is uitgebracht op het Rise Above label.
Over thematiek en uiterlijk vertoon valt des te meer te vertellen: wat als een paal boven water staat is dat Ghost het Satanisme predikt, hun teksten laten daarover geen misverstanden bestaan. Het occulte is wat dat betreft in overeenstemming met hun verschijningsvorm. Deze thematiek vinden we natuurlijk ook al terug in de tijd waar Ghost in muzikaal opzicht naar verwijst, het lijkt mij dat de bandleden behoorlijke aanhangers zijn van de jaren 70 occulte rock muziek en zijn duivelaanbidding gimmicks (voor de oudere jongeren onder ons: denk daarbij aan bands als Coven, Black Widow). Deze occulte rock is mede door het succes rond de al eerder genoemde Eindhovenaren van The Devil's Blood aan een sterke (her)opleving bezig, Ghost toont zijn visie daarin.
Maar goed, de carnavaleske uitdossing gaat even aan de kant, want het gaat uiteindelijk toch om de muziek. En die is in elk geval minder heavy metal dan je misschien zou verwachten. Er zijn raakvlakken met NWOBHM fossielen als Witchfinder General, en zeker ook vergelijkingen met Mercyful Fate. Maar ik hoor ook wel iets als Blue Oyster Cult (Don't Fear The Reaper), bijvoorbeeld in het gitaarwerk, wat dus eigenlijk hele brave rock is. Zelfs klinken sommige toegankelijke passages en refreintjes simpelweg als jaren 70/80 popmuziek (Ritual klinkt bijvoorbeeld wel erg cheesy). Over het algemeen bevat het album behoorlijk catchy muziek, met hier en daar een enkele zwaardere, loggere uitschieter. Of beter gezegd: toegankelijke muziek omlijst met heavy riffs, luister naar Con Clavi Con Dio of Elizabeth en je weet wel wat ik bedoel.
De meeste tracks op Opus Eponymous zijn op dezelfde leest geprepareerd. Opgebouwd rond sterke logge riffs, ook lekker baswerk trouwens, toegankelijkheid wordt toegevoegd door middel van catchy zanglijntjes, koortjes en aanvullend toetsenwerk. Het ene nummer is nog wat pakkender dan het andere, maar zonder uitzondering voorzien van dezelfde meezingbare refreinen. De ene keer meer richting pretentieloze popmuziek (Ritual, Satan Prayer), de andere keer iets minder luchtig met een meer rock georiënteerde aanpak (Stand By Him, met een fraaie solo, Prime Mover). Uiteraard dienen wat muzikale effecten ook nog te zorgen voor een mysterieus occult sfeertje, maar dat komt op het album mijns inziens niet helemaal uit de verf. Ghost moet het in dat opzicht toch hebben van de aankleding, de teksten en vooral de monotone voordracht.
Het (overigens wel erg korte) album opent en eindigt instrumentaal, om het geheel nog meer als een eenheid te doen overkomen. De dienst opent met de welkomsttonen van Deus Culpa (de schuld van God) en besluit met Genesis (uittocht), misschien wel het sterkste, zeker het meest afwisselende nummer van het album. Daartussenin wordt de luisteraar meegenomen in een occulte trip van satansverering, gelukkig wel met een enorm dikke knipoog. De ernst van de boodschap en de luchtigheid waarmee het allemaal gebracht wordt lijken bijna wel in tegenstrijd met elkaar. Ik heb overigens wel heel sterk het idee dat zonder de hele gimmick en het gedoe er om heen, we met z'n allen nooit van deze band gehoord zouden hebben, dus dat doen ze dan in ieder geval heel goed! Ghost is met Opus Eponymous wat dat betreft dan ook een typisch geval van love it or hate it.