Bitter End - Have A Nice Death

• BandBitter End [US]
• TitelHave A Nice Death
• Release datum28-07-2011
• LabelMetal On Metal Records [IT]

Tracklist

Have A Nice Death (1991/1992 recordings):
1. Tiny Minds
2. Right To Lie
3. Burning Bridges
4. No Law
5. Sludge
6. Tunnel Vision
Meet Your Maker (1988 demo):
7. Meet Your Maker
8. Save Us
9. Beat The System
10. Living Hell
Bonus live recordings(Seattle, 1990):
11. Right To Lie
12. Profits Of Doom
13. Tiny Minds
14. No Law

De broers Matt en Chris Fox groeiden als high school scholieren op in de vroege jaren 80, te midden van de florerende Californische thrash scene. Zij zagen jonge versies van bands als Metallica, Slayer, Exodus en Armored Saint, die later zouden uitgroeien tot fenomenen in de heavy muziek. Het kon niet anders als zou dit grote invloed hebben op het muzikale pad van de Fox broers, die inmiddels bas en gitaar ter hand genomen om hun favoriete muziek te jammen. In 1983 verhuisden ze naar Seattle, waar ze in 1985 kennis maakten met drummer Harry Dearinger. Na(ast) het spelen van covers was er nu eindelijk gelegenheid om aan eigen nummers te gaan werken. Wel nog altijd zonder zanger, de eerste shows in 1987 werden gedaan als instrumentaal trio. Uiteindelijk besloot Bitter End, zoals de band zich inmiddels gedoopt had, dat gitarist Matt de vocalen er maar bij moest doen.

In 1988 verscheen een eerste demo (Meet Your Maker) als voorbereiding op het werk aan een heus debuutalbum. Dat zou uiteindelijk Harsh Reality (Metal Blade, 1990) gaan worden. Tijdens die voorbereidingen stuitte de band ook nog op Russ Stefanovich, die als tweede gitarist aan Bitter End zou worden toegevoegd. Het album werd goed ontvangen, en aansprekende tours over het Noord-Amerikaanse continent dienden zich aan, onder anderen als support voor D.R.I. en Sacred Reich, toch niet de minsten. In het begin van 1991 leidde een verschil van mening over de volgende stappen tot een ontbinding van het platencontract met Metal Blade. De rest van het jaar werd besteed aan optredens, met een belangrijke rol voor de meer thrash-vriendelijke ritmes bijgedragen door Russ, en ook het componeren van nieuwe nummers.

Maar zoals inmiddels bekend is, veranderde het muzikale klimaat behoorlijk in die eerste jaren 90. Grunge deed zijn intrede en veroverde de metalen wereld, en in Seattle zat Bitter End daar met zijn neus bovenop. Het lukte de band niet om een nieuwe platendeal in de wacht te slepen, hoewel ze al ver gevorderd waren met het werk aan een nieuw album, Have A Nice Death. De teleurstelling over het uitblijven van een nieuw label, maar ook steeds schaarser wordende optredens, leidde bijna vanzelfsprekend tot wrijvingen binnen de band. Bitter End speelde het laatste optreden in augustus 1992 en zou vervolgens tot z'n eigen naam verworden.

In 2011 liet Russ de nog altijd onuitgebrachte opnames uit 1991/92 horen aan het al even old school label Metal On Metal Records (met een andere band zit hij bij dit label). Hij kreeg het label zo ver om die opnamen, samen met wat ander materiaal, alsnog uit te brengen. En zo kan het dus gebeuren dat Bitter End de zoveelste reünie band met thrash roots is die anno nu weer helemaal op de kaart wordt gezet. De leden van Bitter End zelf zijn ervan overtuigd dat zij het hedendaagse metal publiek, jong en niet-zo-jong, anno 2011 nog wat te bieden hebben. Authentieke 20 jaar oude thrash metal, de opnamen zoals ze indertijd gemaakt zijn zijn onaangeroerd gebleven, met de kwaliteitsnormen zoals die toen golden, moeten de huidige metal liefhebber zien te overtuigen.

Wanneer je eenmaal door de voor deze tijd wat kale productie heen luistert, is het wel begrijpelijk dat Bitter End indertijd hoge ogen kon gooien. De redelijk technische thrash slaat behoorlijk goed aan en is kwalitatief dik in orde. De mannen kunnen spelen en weten goed in elkaar zittende nummers te schrijven. Er wordt goed afgewisseld tussen snelle nummers (Tiny Minds, speed metal noemden we dat vroeger) en langzamere, wat donkerdere nummers (Right To Lie, Tunnel Vision, met een lekker swingende bas in het begin). Ook balladeske intro's en passages komen voorbij, en er zitten speels bruggen (No Law) en passages tussen. Het tempo ligt overwegend aangenaam hoog, de andere genoemde aspecten zijn prettig ter afwisseling. Ow, en natuurlijk mogen ook de obligate solo's niet ontbreken en dus onvermeld blijven, ook dat gedeelte is prima verzorgd. Bitter End mag dan nooit bij een groter publiek bekend zijn geworden, hun muziek past prima in de lijn van de grote acts uit die tijd. Kwalitatief misschien wat minder, maar tot op de dag van vandaag nog steeds zeer acceptabel.