Malfeitor - To Hell, Farewell (Tape release) 2011
.jpg "Malfeitor - To Hell, Farewell (Tape release) 2011")
- Malfeitor [SE]
- To Hell, Farewell (Tape release) 2011
- 01-07-2011
- Eigen beheer
Tracklist
1. Beyond the horrorizon
2. To hell, farewel
3. Death, the dead and me
4. Scenes from a slaughterhouse
5. And the sky turned to rage
6. The pain collector (Bonus)
Malfeitor komt uit Zweden en kende een kortstondig bestaan in de marge van 1990 tot 1995. In die tijd is ook geen plaatwerk of iets dergelijks tastbaars achtergelaten. Na vele muzikale omzwervingen besloten twee oudgedienden Benny Moberg (gitaar) en Mattias Parkkila (zang) zowat vanuit het niets vorig jaar Malfeitor niew leven in te blazen. Sinds maart van dit jaar hebben ze daarbij gezelschap gekregen van drummer Janne Rudberg Bjorkenfall. Deze veteranen uit de Zweedse extreme metal scene hebben het nu in elk geval wel voor elkaar gekregen om een tastbaar bewijs van het bestaan achter te laten. In de vorm van To Hell, Farewell is een EP op cassette (!) uitgebracht, hoe oldskool ende trve! 6 Tracks op 66 handgenummerde exemplaren.
Dat de basis van Malfeitor in 1990 ligt zegt veel over de muziek en de kwaliteit daarvan anno 2011. Old school is natuurlijk prima, maar het lijkt me toch ook wel prettig dat je in twintig jaar tijd een beetje progressie maakt. De muziek op deze 'tape' (heel paradoxaal dan weer wel digitaal verspreid) klinkt namelijk alsof het begin jaren 90 is ontstaan en opgenomen. Rauwe rammelende death metal met primitieve gore/grind/crust invloeden en een punk attitude. Een in de zompige Zweedse death metal moerassen verdwaald bastaardkind van Venom en Motorhead.
Zes korte rechttoe rechtaan tracks bevolken dit stukje huisvlijt. Evil lage grunts, rammelend drumwerk, klassieke death gitaarriffs en piepende solo's nemen je mee terug in de tijd. Vanaf opener Beyond The Horrorizon worden alle cliches, zowel op muzikaal vlak als op het gebied van titels en teksten (Die F**king Die!) op je losgelaten. Titelnummer To Hell, Farewell klinkt echt als een matige Venom kloon on speed, dramatisch gewoon. Death, The Dead And Me is na het doomy intro ook al over z'n hoogtepunt heen voor het goed en wel begonnen is, daarna is het weer simpelweg rammen geblazen.
Het minst slechte nummer vind ik eigenlijk nog afsluiter (niet om die reden overigens, haha) The Pain Collector. Dit nummer bevat tenminste nog wat variatie, in elk geval qua tempo. Het lijkt mij een wat meer ontwikkelde track, maar in het land der blinden is eenoog nog al gauw koning. Voor de rest kan ik me eigenlijk niet echt voorstellen wie er op een produkt als dit zit te wachten, behalve wat vrienden en familieleden van de band en een verstokte fan misschien? 66 Exemplaren lijken me dan ook ruim voldoende.