Toxocara - AtmosFear

• BandToxocara [NL]
• TitelAtmosFear
• Release datum14-10-2011
• LabelTwilight Vertrieb [DE]

Tracklist

01. Atmosfear
02. Black Widow
03. Annihilation By The Angkar (Marionettes of War)
04. Confessions Of The Black Regiment
05. Moryty Holodom
06. The Kempeitai Hordes Of Hirohito
07. Flashlight Shadows
08. Bravo Two Zero
09. Towards The Perpetual Labyrinth
10. The Red House Report

Toxocara is vernieuwd. En deze keer niet alleen qua bandleden, ook het geluid heeft wel enigszins een metamorfose ondergaan. De band, met volgens mij Kampen als basisstation, bestaat inmiddels al weer een jaar of acht, en is nu met AtmosFear toe aan de derde langspeler. Het komen en gaan van bandleden heeft het bestaan van Toxocara nooit in gevaar gebracht, de basis van de twee gitaristen is er continu in geslaagd om adequate medestanders om zich heen te blijven verzamelen. Ik durf zelfs wel te stellen dat de huidige line-up zeker niet de minste is, met nieuwkomers Niels Feekes (zang, ex-Victimizer) en William Vlierman (drums, ex-I.N.R.I.) heeft de band naar mijn mening aardige troeven in handen.

De muziek van Toxocara heeft in de loop van de jaren wel een beetje een ontwikkeling doorgemaakt. Het eerste album was nog gevuld met redelijk rechttoe rechtaan death metal van het brute soort, stevig rossen zonder poespas. Op AtmosFear zijn inmiddels aardig wat nuances te vinden, als welkome afwisseling op de ook nog met regelmaat aanwezige van-dik-hout-zaagt-men-planken death metal. Een logische ontwikkeling lijkt me dat de band wat technischer is gaan klinken, je wordt als muzikant immers beter in de loop van de tijd, als het goed is dan toch. Ook zijn er wat andere invloeden de muziek ingeslopen, met name van elektronische/industrial aard. Wetende dat bandopperhoofd Martijn Moes tot voor kort ook prominent lid was van The Monolith Deathcult is de vergelijking snel gemaakt en de invloeden logisch. Toch wil ik benadrukken dat het zeker geen kopieergedrag betreft, daar zou ik beide bands mee tekort doen.

Black Widow is nog wel een vertrouwde opener, een lekker beukende binnenkomer. Vanaf Annihilation By The Angkar sijpelen subtiel en mondjesmaat de eerste industrial invloeden de muziek binnen, hier alleen nog in het intro. Aangenaam swingend middenstuk trouwens. Confessions Of The Black Regiment herbergt al meer en duidelijker elektronische hulpmiddelen, dit gaat overigens geen enkel moment ten koste van de heaviness van de muziek, sterker nog: is een welkome aanvulling. Daarnaast is inmiddels ook de brute strot van Niels aan het opvallen, ook hiervoor geldt dat deze perfect past bij de muziek en het geheel goed completeert. Rauw, afwisselend van ubersnel tot midtempo en weer terug, maar vooral bereheavy zet Toxocara zijn muziek neer. Ik vind de subtiele opbouw in het gebruik van de industrial invloeden in de loop van de tracks erg fraai gedaan.

The Kempeitai Hordes Of Hirohito veronderstelt Japanse inbreng, het intro lost die verwachting in. Wat daarna overblijft is een lekker afwisselend nummer, wederom valt op hoe goed de band hun brute tempo's weten te doseren en te variëren met rustiger, midtempo tussenstukjes, deze keer gelardeerd met leuke geluidseffecten. Flashlight Shadows is iets dat ik totaal niet had verwacht van deze band, om de verrassing niet te bederven zeg ik hier verder niets over. Niet omdat het op zich zo bijzonder is, in de context van een album als dit toch echt wel. Natuurlijk komt Bravo Two Zero hierna des te hard aan. Wel geinig vind ik dat ik in eerste instantie bij dit nummer aan Victimizer moest denken, vooral het gitaarwerk stuurde me die kant op. Lekker bruut death metal geweld.

In tegenstelling tot de voorgaande begint Towards The Perpetual Labyrinth juist weer als een lekker zware trage track, wederom goede variatie. En zo gaan we alweer richting het einde van het album, afsluiter The Red House Report wil ik er ook nog even uitlichten. Een wat langer en sfeervol (ja, u leest het goed) nummer dat wederom de nodige verrassingen herbergt, naast de ook aanwezige vertrouwde elementen Wat ik als hint wil weggeven is in elk geval vrouwenzang. Ook erg mooi dat het einde van AtmosFear een geheel vormt met het intro, dat ik om die reden bewust nog niet genoemd had (een fraai stukje filmmuziek van Hans Zimmer, genaamd God Yu Tekkem Laef Blong Me). De cirkel is weer rond, welkom bij de (ver)nieuw(d)e Toxocara.