The Thorn - Hermitage of Non-Divine

• BandThe Thorn [PL]
• TitelHermitage of Non-Divine
• Release datum2010
• LabelPsycho Records [PL]

Tracklist

1. Intro
2. Never Seen Before
3. Silent
4. Face the Liar
5. Hypnotic Confession
6. Afterthought
7. Night
8. Typical
9. Open Whenever
10. Paradise (United States of Arrogance)

Een op zijn minst zinnenprikkelende titel prijkt er op de voorkant van deze tweede langspeler van het Poolse The Thorn. Een kluizenaarshut voor niet-goddelijken. Wat zou men daar nou mee bedoelen? Misschien biedt onderstaande wat houvast. Het album verscheen al in 2008 en is opnieuw zo’n plaat die door Psycho Records opnieuw onder de aandacht wordt gebracht.

De verwachtingen die door de merkwaardige titel gewekt worden zijn bij de eerste powerchords alweer als sneeuw voor de zon verdwenen. Deze Polen ondernemen een dappere poging om de latere Death te eren. Alleen datzelfde Death is ver, ver buiten bereik van dit kwintet. Want het album voelt aan als een barre voettocht door een onherbergzaam moeras. Met moeizame stappen bereikt men het einde van het album.

De bekende Deathloopjes zijn uit duizenden herkenbaar. Van het van de hak op de tak springen van ritmeschema’s tot de melodieuze solo’s, je vind het in elk nummer wel terug. Het nummer Hypnotic Confession kent bijvoorbeeld exact dezelfde opening als Sacred Serenity van Symbolic uit 1995. Alleen is het blijkbaar wel belangrijk om Shuldiner of Hoglan van achteren te heten om het tot een vloeiend en boeiend geheel te smeden. Want de composities hangen als los zand aan elkaar en zijn tergend saai in mijn beleving. Er zit geen leven in en ze zijn niet vooruit te branden. De kraakheldere productie maakt het spel en de opbouw nummers nog eens extra schrijnend.

Enkel de vocalist probeert zijn mislukte Shuldinerinterpretatie af en toe af te wisselen met barre Neurosis-achtige emovocalen of zelfs evenmin geslaagde pogingen tot cleane zang waarbij ik ineens aan Robb Flynn moet denken. Om van die zouteloze megafoonpassages nog maar te zwijgen.

Als ik dit zo oplijn, lijkt het mij wel duidelijk voor wie de kluizenaarshut bedoeld is. De band mag er rustig een poosje in verstopt blijven om nog wat te oefenen. The Thorn lijkt me een band die haar capaciteit ernstig overschat. Misschien wordt het nog wat als men op zoek gaat naar een eigen gezicht en daarmee een minder progressieve koers gaat varen.