Et Moriemur - Cupio Dissolvi

• BandEt Moriemur [CZ]
• TitelCupio Dissolvi
• Release datum20-10-2011
• LabelPařát Magazine [CZ]

Tracklist

01. Deliverance
02. Deep
03. Insatiable Wrath
04. Cupio Dissolvi
05. Cross And The Rose
06. Vanity In Vain
07. Abstain
08. The Last Poem
09. Žal

Cupio Dissolvi is het full-length debuut van het Tsjechische Et Moriemur (est. 2008). Het is een conceptalbum rond het thema zelfmoord, natuurlijk een voorspelbaar uitgangspunt voor een death/doom album. Handig te volgen is het allemaal niet, de teksten zijn in het Engels, Duits, Italiaans, Latijn, Russisch en Tsjechisch. Ach, het is uiteindelijk de duistere sfeer die bepalend is, de zang (samen met de muziek natuurlijk) roept wel bepaalde beelden op, ongeacht of de tekst zelf daadwerkelijk verstaanbaar is. Muzikale verwantschap ligt voor de hand en ligt in het straatje van My Dying Bride, Anathema en noem er nog maar wat die in de jaren 90 van de vorige eeuw hun muzikale roots hebben.

Zware, logge gitaarriffs, donderende vocalen en slome drumpartijen vormen het fundament waarop Et Moriemur zijn melancholieke en naargeestige sfeerbeelden bouwt. De eerste twee tracks Deliverance en Deep bevatten sfeerverhogende toevoegingen van folkloristische elementen, blazers en subtiel toetsenspel. Zeker dat laatste geeft echt een meerwaarde aan de toch al sfeervolle doom. Wat mij betreft jammer dat die lijn niet consequent op het hele album wordt doorgetrokken. Deze melodieuze elementen vormen een fraai contrast met de verder zware doom.

Natuurlijk valt er buiten dat genoeg te genieten. Ook gesproken stukken tekst en akoestische gitaar- en andere snarenpartijen werpen hun vruchten af in deze. Titelnummer Cupio Dissolvi bijvoorbeeld, waarin een mooi klanktapijtje overgaat in een zwartgallige doomtrack voorzien van subtiel gitaarwerk. Overigens valt me op dat voor een doom album de nummers niet al te lang zijn. Ondanks de verwerking van sfeervolle, dromerige passages worden de verschillende nummers redelijk compact gehouden (Abstain), en met een overzichtelijke songstructuur.

Uiteraard is er dan de (fraaie!) uitzondering op de regel: het lange (bijna acht en halve minuut) meeslepende The Cross And The Rose is dan wel een heerlijk uitgerekt doombriljantje. De grunt lijkt hier nog wel extra getormenteerd te klinken, de gedragen zang klinkt lekker dramatisch en de gitaren nog net wat zwaarder op de maag. Onheilspellend mooi. Dat geldt ook voor de feitelijke afsluiter van het album, The Last Poem. Pianospel en het gebruik van een spinet (denk ik) vormen hier weer een toegevoegde waarde en zorgen voor extra sfeer.

Als toetje krijgen we nog een echt laatste gedichtje in de vorm van Žal. Een door subtiele percussie, fluit en tokkelende gitaar begeleidde voordracht die een mooi slotakkoord vormt voor dit album. Fraaie vooral melodieuze doom, die wat mij betreft af en toe wel een tikkeltje ruiger had mogen klinken. De melodieuze aspecten en het opbouwen van sfeer zijn goed verzorgd, brutere passages blijven daar een beetje bij achter.