Hawkwind - Onward

• BandHawkwind [GB]
• TitelOnward
• Release datum30-04-2012
• LabelEastworld Recordings [GB]

Tracklist

CD 1:
01. Seasons
02. The Hills Have Ears
03. Mind Cut
04. System Check
05. Death Trap
06. Southern Cross
07. The Prophcey
08. Electric Tears
09. The Drive By
CD 2:
10. Computer Cowards
11. Howling Moon
12. Right To Decide
13. Aero Space Age
14. The Flowering Of The Rose
15. Trans Air Trucking
16. Deep Vents
17. Green Finned Demon
18. The Mystery Track

Laat ik voor de introductie van de dinosauriërs van Hawkwind maar weer eens een stukje geschiedenisles geven. Hawkwind is een Engelse, zogenaamde spacerock band, opgericht in 1969 door straatmuzikanten Dave Brock en Nik Turner als Group X, kort nadien gewijzigd in Hawkwind Zoo en vervolgens in Hawkwind. De muziek bestaat sinds oudsher uit een mengsel van heavy rock gecombineerd met psychedelische en sci fi klanken, die worden geproduceerd door een effectenmachine genaamd 'audio generator'. Tekstueel is de band beïnvloed door typerende hippie onderwerpen als het vrije gebruik van drugs, maar ook comics. Het betere hippiegevoel kwam ook tot uiting in de liveshows, die werden opgeluisterd door (veel) psychedelische geluids- en beeldeffecten (vloeistofdia's), maar ook door (naakt)danseres Stacia.

In 1972 heeft Hawkwind zijn grootste hit met de single Silver Machine (overigens gezongen door een jonge Lemmy, die van '71 tot '75 deel uitmaakt van de band en later furore zou maken met Motorhead) en in het kielzog daarvan live album Space Ritual. In de tweede helft van de jaren zeventig vormt dichter Robert Calvert enkele jaren het gezicht van de band. Albums Doremi Fasol Latido (1972) en Quark Strangeness And Charm (1977) worden beschouwd als beste Hawkwind albums. Mede door het voortdurende komen en gaan van groepsleden gaat de populariteit van de band tegen het einde van de jaren zeventig sterk achteruit. Hawkwind is, met zanger/gitarist/bassist/toetsenist Dave Brock als constante factor, altijd 'gewoon' doorgegaan en brengt nog altijd op reguliere basis albums uit. Vanaf de jaren negentig leeft de band weer enigszins op, mede dankzij de opkomst van ambient house, en later vanwege algemene herwaardering van de sixties/seventies en retro muziek.

De aanleiding voor deze lange introductie is het aanstaande 27ste studio album van Hawkwind, Onward, dat eind deze maand zal gaan verschijnen. De mogelijke discussie of dit wel of niet WingsOfDeath waardig materiaal is, schud ik achteloos van me af. Nee, eigenlijk niet, maar ik bespreek het toch. Ik 'ken' de band al zo lang ik me kan heugen, de single Silver Machine prijkt op menig verzamelaar en het eerder genoemde live album Space Ritual (waar Silver Machine merkwaardig genoeg niet op staat) heb ik al jaren in huis. Dus vanuit nostalgisch oogpunt, maar ook de invloed van Hawkwind op later ontstane richtingen als stoner rock wil ik dit niet aan me voorbij laten gaan en lijkt enige aandacht voor deze band gerechtvaardigd. En hoewel ik dus enigszins bekend ben met ouder materiaal ben ik de band de laatste jaren toch wel behoorlijk uit het oog verloren.

Hoe Hawkwind zijn geluid door de jaren heen heeft gesleept (of laten zweven) weet ik dus niet, en ik ben dan ook benieuwd hoe de band nu klinkt. En of er een tijdmachine aan te pas komt om me terug te brengen naar die roemruchte jaren 70, of dat Hawkwind de nieuwe eeuw in muzikaal opzicht heeft omarmd. Het ironische van een band als deze is, dat ze indertijd wel enigszins als vooruitstrevend beschouwd werden, heden ten dage vinden we diezelfde muziek het schoolvoorbeeld van oubollig.

Na de eerste paar tracks van Onward beluisterd te hebben durf ik al wel de conclusie te trekken dat er qua muzikale insteek weinig veranderd is in het Hawkwind kamp. De psychedelische en spacey rock wordt nog altijd hartstochtelijk omarmd, en met vuur vertolkt. Seasons, The Hills Have Ears, Southern Cross, The Prophecy en ga zo maar door, sluiten naadloos aan op het klassieke werk van de band. Betoverende kleine liedjes a la tijdgenoten van Pink Floyd zijn er ook nog steeds (Mind Cut), en uiteraard wordt er ook nog regelmatig naar boven, naar de ruimte gekeken (System Check, Computer Cowards). Stevig gerockt wordt er ook (Death Trap), maar over het algemeen ligt de nadruk op zweverige klanken, voorzien van het wat zeurderige stemgeluid van Dave Brock.

De man is zeker niet 's werelds beste zanger/gitarist/muzikant, maar wat hij presteert met Hawkwind komt recht uit het hart, een goed voorbeeld van een bevlogen muzikant die gelooft in waar hij mee bezig is. En dat maakt Hawkwind al met al tot een behoorlijk unieke band in het muzikale spectrum. Bovendien durf ik na het beluisteren van Onward te concluderen dat Hawkwind z'n geluid keurig de moderne tijd heeft binnengesleept. Hoewel de muziek zo authentiek (ouderwets, zo je wil) klinkt als maar zijn kan (en ik zou ook niet anders willen!) heeft het geluid op zich een behoorlijk moderne touch gekregen. Of is het gewoon zo dat deze muziek tijdloos is, of dat Hawkwind indertijd z'n tijd vooruit was? Hoe het ook zij, met Onward laat Hawkwind naar mijn mening horen nog altijd een relevante band te zijn.

Zoals zo vaak op de interessantere albums komt veel van wat een band te bieden heeft, samen op een enkel nummer op zo'n plaat, bij voorkeur de afsluiter. Het toepasselijk getitelde The Mystery Track voldoet daar volledig aan en biedt een fraaie samenvatting van waar Hawkwind voor staat. Trippen verplicht!