High On Fire - De Vermis Mysteriis

• BandHigh On Fire [US]
• TitelDe Vermis Mysteriis
• Release datum23-04-2012
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. Serums of Liao
02. Bloody Knuckles
03. Fertile Green
04. Madness of an Architect
05. Samsara
06. Spiritual Rights
07. King of Days
08. De Vermis Mysteriis
09. Romulus and Remus
10. Warhorn

Dit wordt een raar begin van een review. Gelukkig wel met uitleg waarom. Het gaat om het nieuwe album De Vermis Mysteriis (het mysterie van de worm, een absurde titel, maar daarover later misschien meer) van High On Fire. Op dat album staat het nummer King Of Days, en dat is de aanleiding voor de raarheid van (het begin van) deze review. Normaal gesproken begin ik met het voorstellen van de band enzovoort enzovoort. Maar King Of Days heeft op mij zo'n indruk gemaakt dat ik het nummer maar blijf draaien, ik kan er geen genoeg van krijgen. Heavy, ruig, episch, intens, superlatieven schieten te kort om dit magistrale nummer te omschrijven. Na een paar weken krijg ik nog elke keer weer kippenvel. Letterlijk. Het is echt wel weer een paar jaar geleden (One Last Smoke van The 11th Hour) dat er een nummer is geweest dat zo'n impact op mij heeft gehad. Inderdaad, ik overdrijf. Maar ik meen het wel. En wanneer ik na het schrijven en herlezen van deze review daarmee ook deze eerste alinea herlees besluit ik dan ook om het gewoon te laten staan en er deze laatste regel aan toe te voegen.

Onder aanvoering van de bevlogen Matt Pike is High On Fire een aardige cultstatus aan het opbouwen. Toch wordt het zo langzamerhand tijd dat de band uit de schaduw gaat treden van het legendarische Sleep, waarmee de eeuwige verbinding en vergelijking zal blijven. Maar wanneer Sleep dan op zo'n overtuigende wijze acte de presence geeft op Roadburn recentelijk, zal dat juk nog wel even blijven hangen. Maar ach, levert juist niet het lijden de mooiste muziek op? Als je toch hoort hoe getormenteerd Pike weer klinkt op De Vermis Mysteriis roep ik in elk geval heel hard ja!

Het album begint met een driedubbel salvo van primitief geweld. Is het stoner, is het sludge, is het thrash? Ja, ja en ja, maar het is vooral hard, ruig en smerig. Met de werkelijk kneiterharde opener Serums Of Liao, de meesterlijke openingsriff van Bloody Knuckles en het op heavy drums gebaseerde, oer groovende en thrashende Fertile Green heeft High On Fire me na drie tracks al zo goed als gevloerd. Wat een overrompelend begin van het album. En dan moet het beste nog komen.

Want Madness Of An Architect sludget vervolgens de rouwranden onder m'n nagels vandaan, schuurt het vel van m'n poten, dendert de ballen uit de broek of roep er nog maar wat bizarre vergelijkingen tegen aan. En weer die heerlijke drums, de bas die m'n ingewanden door elkaar schudt, sleurend gitaargeweld en die zang die klinkt alsof het leed van de hele wereld op de schouders rust van Matt Pike. De psychedelische lead gitaar maakt het helemaal af. Maar vooral die zang, zo lekker smerig, je zou er bijna schuurpapier van gaan eten om zo te willen klinken. Een aparte combinatie eigenlijk, om zo 'clean' te willen zingen met zo'n stem. Nog een keer!

Met het korte instrumentaaltje Samsara probeer ik even op adem te komen; duh, wat denk je nou zelf!? Ok, het is een relatief rustig deuntje, maar het houdt de sfeer van het album perfect vast. En vormt een prima opmaat voor Spiritual Rights, dat net zo hard rost als de eerste paar tracks waar de ellende allemaal mee begon. Is er dan geen enkele ruimte voor enige subtiliteit? Voor zowel het album als deze review zeg ik: nee. Hoewel, na het al eerder bewierookte King Of Days (had ik het woord magistraal al een keer gebruikt?) lijken de nummers erna wat achter te blijven en tegen te vallen. Dat is natuurlijk helemaal niet zo, maar deze tracks zijn wat minder overdonderend; al passen ze uiteraard gewoon helemaal goed op dit album.

Ok, op de valreep toch nog een subtiel nummer: Afsluiter Warhorn combineert slepend baswerk, nog altijd goed voelbaar in de onderbuik, met 'subtiele' zang en psychedelische gitaargeluiden, op een bedje van denderend getrommel, dat dan weer wel. En dan zet ik King Of Days nog maar een keer op repeat. Omdat het kan! En omdat ik er letterlijk geen genoeg van kan krijgen. Al zitten die briljante gitaarlijn en pakkende, beklemmende maar o zo mooie zang inmiddels in de hersenpan vast gebeiteld.

En ja, ik ben me er van bewust dat dit een wat bizarre review is geworden. En ja, ook ben ik me er van bewust dat ik High On Fire de hemel in schrijf. Misschien heb ik daar wanneer ik het later nog eens lees ook wel spijt van. Maar dit is zoals ik het nu beleef, dit is de indruk die De Vermis Mysteriis op mij maakt. Hier en nu. Het album bevat alles dat muziek zo interessant maakt, van rauw, hard en agressief tot ontroerend mooi, en weer terug. Waarbij ik overigens niet onvermeld wil laten dat de rauwe produktie hier ook een flinke duit in het zakje doet. En o ja, dan was er ook nog iets met een concept. Boeiuh! Gas erop en gaan met die ..... worm?