Paradise Lost - Tragic Idol

• BandParadise Lost [GB]
• TitelTragic Idol
• Release datum23-04-2012
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. Solitary One
02. Crucify
03. Fear Of Impending Hell
04. Honesty In Death
05. Theories From Another World
06. In This We Dwell
07. To The Darkness
08. Tragic Idol
09. Worth Fighting For
10. The Glorious End

Paradise Lost , de band die nooit schroomde om muzikale schepen achter zich te verbranden teneinde muzikaal avontuur na te streven, keert nu voor de derde keer terug met een album in de stijl van de onvolprezen succesverhalen uit de jaren 90; Icon en Draconian Times. Het is een koers die(opnieuw) werd ingezet met het vlammende In Requiem uit 2007 en op geslaagde wijze werd gecontinueerd op Faith Divides Us, Death Unites Us uit 2009. En het spliksplinternieuwe Tragic Idol vaart ook die koers. Voor wie albums als Host en Symbol Of Life de ultieme horreur was, is het dus al een geruime tijd rustig ademhalen. De wens om de bandleden daarom te kruisigen is voorgoed verstomd. Tragic Idol klinkt vertrouwd. Paradise Lost bevestigt met conservativiteit zijn terugkeer uit de afzondering.

De ware roots worden niet opgezocht. En nu Gregor Mackintosh die roots min of meer opzoekt met zijn eigen project Vallenfyre lijkt het erop alsof dat binnen Paradise Lost ook nooit meer zal gaan gebeuren. Maar het heilige vuur brandt weer. Paradise Lost levert weer eredivisiemateriaal af. De rode draad wordt op Tragic Idol gevormd door de kenmerkende leadgitaar van Mackintosh die zich als een stortvloed van bittere tranen dwars door de nummers heen stroomt.

Voor het dreigende hellevuur is de band niet bang. Het wrede lot waarmee de mensheid is verbonden, is iets wat Paradise Lost in 1988 al heeft geaccepteerd. Het gegeven dat oprechtheid alleen bereikt wordt wanneer de dood intreedt, stemt uiteraard depressief maar dat is juist de kracht van de band. Depressiviteit en neerslachtigheid worden aan het begin van het album uitstekend weergegeven in een combo van vier prachtige stemmige doomsongs waarin melancholie, verdriet en wanhoop de hoofdrol spelen. In het centrum van het album worden theorieën uit een andere wereld in de praktijk gebracht door een drietal wat stevigere nummers die zich kenmerken door vurige riffs en krachtig dubbelbass drumwerk. Alsof men zich realiseert dat dat niet is waar men woonachtig is, keert men daarna terug naar de duisternis middels een drietal zeer stemmige slotakkoorden.

In het titelnummer laat vocalist en tekstschrijver Nick Holmes zien en horen hoe de mensen waar we tegenop kijken in werkelijkheid zielige hoopjes ellende zijn met meer problemen dan wij kunnen vermoeden. Zo’n tragisch idool zal deze nuchtere Brit nooit zijn. Hij weet wat belangrijk is. Hij kent de dingen die het waard zijn om voor te vechten. Zijn overtuigende zangstijl, die zich ook dit keer gemakkelijk beweegt tussen gothische galmvocalen en krachtige metalvocalen, laat ons voelen waar Paradise Lost voor staat.

De klinkende productie van Jens Bogren brengt Tragic Idol tot een glorieus eind. Een album om trots op te zijn. Want hoewel het avontuur gelaten wordt voor wat het is, zijn de nummers stuk voor stuk prachtig. Daarmee overtreft Paradise Lost het iets vlakkere Faith Divides Us, Death Unites Us en laat het horen dat het uiteindelijk de songs en de overtuiging is die een album doen laten slagen.