Darkside Of Innocence - Xenogenesis
- Darkside Of Innocence [PT]
- Xenogenesis
- 17-01-2012
- Infektion Records [PT]
Tracklist
01. Lux
02. Airian
03. Dulcifer Tragoedia
04. Nox Omega
05. Eros
06. Thanatos
07. Ego
08. D'eus
Zelden zo'n schizofreen werkje gehoord als Xenogenesis. Het Portugese project Darkside Of Innocence is actief sinds 2005, en heeft al wat singles/EP's en een full length in de bagage. Tegenwoordig bestaat het project nog maar uit 1 man (bandbrein/zanger Pedro Remiz), verder heb ik geen idee wie dit werkstukje heeft ingespeeld. Hoewel Xenogenesis gepresenteerd wordt als nieuw volwaardig album ga ik daar niet helemaal in mee; zes tracks met daarnaast een intro en outro met een gezamenlijke speelduur van 26 minuten is in deze tijden toch geen full length meer te noemen.
Album opener Lux is een korte inleidende track, met veel synths om de stemming er in te brengen. Net als bij de meeste bands met progressieve/symfonische black metal neigingen (waar ik dan nog denk naar te luisteren), is dat verre van opmerkelijk. Zelfs als het volgende nummer Airian begint, is er nog niets dat opvalt in het bijzonder, tot ergens in de buurt van de 40 seconden. Vanaf daar begint het lichtelijk chaotisch te worden. Drums en gitaren lijken ieder z'n eigen weg te gaan, freaky/jazzy patroontjes maken hun opwachting. Net als trouwens een operazangeres naast de hese black metal krijs.
De ogenschijnlijk onsamenhangende riffs die de schizofrene drums begeleiden hebben de neiging rommelig te gaan klinken. En dat gevoel verdwijnt nauwelijks meer wanneer de volgende tracks voorbijkomen. Uitgesproken gefreak vinden we bijvoorbeeld tijdens Dulcifer Tragoedia. Daar tegenover staat dat een track als Eros wel een redelijk 'normaal' verloop kent. De bijdrage van de zangeres vind ik hier ook een behoorlijke meerwaarde hebben.
De arrangementen van de nummers op het album hebben dus een overduidelijk progressieve inslag. Technische en complexe instrumentale stukken, het integreren van allerlei elementen uit een diversiteit aan genres, het gebruik van hoorns en lucht instrumenten op Nox Omega, het gebruik van een computerstem op Eros enzovoort, alles bij elkaar geeft deze muziek een zeker avant-garde metal gevoel.
Bij eerste beluistering houdt de voortdurende verandering in muzikale stijl de verrassing er behoorlijk in, niet wetende wat je als luisteraar nu weer kunt verwachten. Wanneer die verrassing er na een volgende beluistering vanaf is, blijft er bij alleen nog maar het gevoel van schizofrenie en onsamenhang. De overgangen tussen de stijlen lijken zinloos, beklijven niet en klinken als moeilijk doen om het moeilijk doen. De tracks hangen als los zand aan elkaar, incoherent.
Progressieve, licht symfonische black metal is de basis van deze muziek, enig gevoel van melancholie en zeker depressie sijpelen er nog wel in door. Dat het knap is om dit soort muziek op deze wijze in elkaar te frommelen geloof ik nog best. Maar een prettig beluisterbaar geheel levert het niet op. Of misschien begrijp ik er wel helemaal niks van. Ik sluit niet uit dat de schepper van dit fraais net zo meewarig hoofdschuddend mijn tekst leest als dat ik de muziek heb ervaren.