Admiral Sir Cloudesley Shovell - Don't Hear It.... Fear It!

• BandAdmiral Sir Cloudesley Shovell [GB]
• TitelDon't Hear It.... Fear It!
• Release datum16-07-2012
• LabelRise Above Records [GB]

Tracklist

01. Mark of the Beast
02. Devil's Island
03. iDeath
04. Untitled
05. Red Admiral Black Sunrise
06. Scratchin' and Sniffin'
07. The Last Run
08. Killer Kane
09. Beanstew (hidden track)

En de prijs voor meest opvallende bandnaam gaat deze maand naar Admiral Sir Cloudesley Shovell. De goede man heeft echt bestaan en blijkt een Engelse marineofficier (1650-1707). En hoewel de band zich toelegt op uitgesproken retro muziek hoeven we daar gelukkig niet zo ver voor terug in de tijd. Admiral Sir Cloudesley Shovell concentreert zich op de klassieke hardrock van de jaren '70 van de vorige eeuw, met daarin vooral veel ruimte voor Black Sabbath invloeden, maar ook Deep Purple, Rainbow, Uriah Heep; of een toefje Iron Butterfly of Hawkwind hoor ik er in terug.

Op Don’t Hear It…Fear It! is de basis van de muziek te vatten in een woord, ok twee dan: energiek en opzwepend. Gitaar, bas en drums strijden om voorrang om op de voorgrond te treden, en dat levert interessante 'strijd' op. Opener Mark Of The Beast zet wat dat betreft meteen de (logge) toon: gitaar en zang met distortion staan centraal, bas en drums vormen echter niet zomaar de ritmesectie, beiden zijn volwaardige elementen in het totaalgeluid. Een geluid overigens dat uiteindelijk toch wel erg aan Black Sabbath refereert.

Devil’s Island laat de hoofdrol aan de basgitaar wat mij betreft. Met de nodige echo op de zang en een gematigd tempo denk ik hierbij behalve aan Black Sabbath ook aan een act als Iron Butterfly. Rauw en log, met een uitermate swingende ritmesectie en flitsend gitaarwerk, zo retro als het maar zijn kan. Red Admiral Black Sunrise en Scratchin’ And Sniffin’ sluiten daar perfect bij aan en swingen de ballen uit de broek. Wat een lekkere logge riffs, wat een bas! Deze lekkere slome nummers bevallen me uitstekend, al hoor ik constant passages waarvan ik denk: waar heb ik dat meer gehoord. Nou ja, in de jaren '70 dus ;-)

The Last Run houdt er dan weer een vlotter tempo op na. Ach verder ga ik in herhalingen vallen bij het beschrijven van dat nummer en Killer Kane. Flauw, en gedateerd, is de wachttijd van zeven minuten voor 'hidden track' Beanstew. Ok, gedateerd is in deze context nauwelijks relevant te noemen, maar is nu wel even negatief bedoeld. Beanstew is het wat mij betreft ook niet helemaal waard, de sterkere nummers van het album hebben we al gehad (hoewel, die gitaarsolo!). En dan vooral dus voor de liefhebbers van de jaren '70 hardrock, volledig in de geest van genoemde bands in mijn intro. Niks meer, maar ook vooral niks minder! De uitvoering klinkt absoluut authentiek, moderne technieken maken het geheel aangenaam luisterbaar. Don't Fear It, Hear It!