Degial - Death's Striking Wings
- Degial [SE]
- Death's Striking Wings
- 29-06-2012
- Sepulchral Voice Records [DE]
Tracklist
01. Eye Of Burial Tempest
02. Serpent's Tide
03. Swarming
04. Chaos Chant
05. Death's Striking Wings
06. Temple In Whirling Darkness
07. Perpetual Fire
08. Black Grave (The Gateway)
Degial (daarvoor kortstondig Degial Of Embos genaamd) is afkomstig uit het Zweedse Uppsala en maakt sinds 2004 de (old school) death metal scene onveilig. Na een demo (2006) en een EP (2010) die nog niet voor veel ophef zorgden debuteert Degial hier met 'full length' album Death’s Striking Wings. Waarbij 'full length' bewust tussen aanhalingstekens, want met een speelduur van 35 minuten (verdeeld over acht tracks) kom je tegenwoordig toch niet makkelijk meer weg.
Uiteraard brengen deze Zweden old school death metal, van welhaast antieke snit, maar wel met bijbehorend ranzig geluid en omlijst door een donkere rand. Al zou je misschien qua uiterlijk (bebloede gelaten/kleding, denk aan Watain of The Devil's Blood) eerder black metal verwachten, zowel qua muziek als in de thematiek is daar weinig van terug te vinden. Eerder valt te denken aan wat primitieve thrash invloeden. De naam die er het dikst boven op ligt is Morbid Angel, maar dan met ouderwets thrash achtig gitaarwerk, vooral in sommige solo's; doet wel een beetje denken aan Slayer's Kerry King.
De lange titeltrack Death’s Striking Wings benadrukt de trage, heavy, slepende kant van de band, inderdaad, Morbid Angel a la God Of Emptiness. Uiteindelijk heb ik het idee dat dit de band het beste past, dit nummer springt er echt uit. Op andere tracks, zoals opener Eye Of Burial Tempest, of Chaos Chant horen we meer de snelle, krachtige invalshoek. Uiteraard zijn er ook nummers die beide elementen combineren.
De vocalen klinken lekker smerig, mede daardoor schiet ook de naam van het Nederlandse Occult (nu Legion Of The Damned) me te binnen. Zo doet afsluiter Black Grave me wel redelijk aan de oude Occult denken, dit nummer is dan ook bijna eerder thrash als death metal te noemen. De productie is erg old school, en er rammelt hier en daar wel wat, maar ach, dat rekenen we maar tot de charme van dit soort albums. Het gevoel 'waar heb ik dit eerder gehoord' blijft overheersen. Lekker luistervoer, maar niets opzienbarends.