Iron Maiden - The Book Of Souls

• BandIron Maiden [GB]
• TitelThe Book Of Souls
• Release datum04-09-2015
• LabelParlophone [GB]

Tracklist

01. If Eternity Should Fail (8:28)
02. Speed of Light (5:01)
03. The Great Unknown (6:37)
04. The Red and the Black (13:33)
05. When the River Runs Deep (5:52)
06. The Book of Souls (10:27)
07. Death or Glory (5:13)
08. Shadows of the Valley (7:32)
09. Tears of a Clown (4:59)
10. The Man of Sorrows (6:28)
11. Empire of the Clouds (18:01)

Sinds Iron Maiden eind jaren '90 in de huidige zeskoppige samenstelling het front bestormde, is er een Iron Maiden opgestaan dat volwassen is geworden en tegelijkertijd nog altijd veel gevoel heeft voor het materiaal uit de gloriedagen. Een serie albums vol met uitgesponnen epics waarin vooral het typische basspel van Steve Harris en de sound van Dave Murray voor altijd blijven herinneren aan Maiden door de jaren heen. Qua stijl hoefden we niet te rekenen op een volgende Invaders of Prowler. Wel op To Tame A Land, Seventh Son en Rime Of The Ancient Mariner. In het kwadraat welteverstaan. Dat niveau werd nooit echt gehaald maar men kwam een heel eind met zaken als Paschendale, For The Greater Good Of The Gods en Where The Wild Wind Blows.

The Book Of Souls sluit naadloos aan op The Final Frontier uit 2010. Een album dat wisselende reacties opliep waarbij ondergetekende zich ophield in het kamp dat maar niet uitgepraat raakt over dat geweldige monument. Wel zoekt de band op The Book Of Souls wat nadrukkelijker naar een balans tussen epics en wat meer anthem-achtige momenten. Een zwartkijker zou het obligaat noemen maar de energie die schuilgaat in opener If Eternity Should Fail is er eentje die onmiddellijk het strottenhoofd in een houdgreep zet. Gedragen zanglijnen van Dickinson (met een beetje galm) en een stel akkoorden eronder die de vuist in de lucht doen heffen, is hoofdingrediënt hiervoor. De aandacht is getrokken.

Speed Of Light is de andere kant van het verhaal. Een rellerige hardrocksong die vanwege de solosectie wat meer body krijgt. Een Maiden-album vol met dit soort dingen zou ik afslaan. Denk ik. Een klodder als Empire In The Clouds laat horen dat de band ook niet te beroerd is om weer nieuwe dingen te integreren in het oude Maiden-geluid. Het is de Starblind en Journeyman van dit album. Wederom in het kwadraat.

De productie is exact hetzelfde gebleven als The Final Frontier. Ik vind dat soms de sologitaren wel wat scherper in de mix hadden mogen staan maar ik ben verder tevreden over de live-feel die het met zich meedraagt. Dat is iets wat met Fear Of The Dark is begonnen en wat sinds A Matter Of Life And Death verder aangehouden werd.

De teksten leveren als vanouds weer genoeg stof tot plezier op. Daar heb ik me nog niet in vastgebeten maar ik weet zeker dat ook dit keer weer moois te ontdekken valt in de tekstvellen. Een Maidenzot als ik kan niet anders dan alles terzijde schuiven om ook in dit album weer volledig in meegezogen te worden. Ik voorzie lange avonden waarin ik dit en alle andere Iron Maiden-dingen weer de revue laat passeren om de juiste plek in de historie te zoeken voor The Book Of Souls. Vooralsnog ben ik erg in mijn nopjes met het enthousiasme waarmee deze dinosaurussen ons blijven bestoken.