Rage - The Devil Strikes Again

• BandRage [DE]
• TitelThe Devil Strikes Again
• Release datum10-06-2016
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Heavy / power metal, Thrashmetal

Tracklist

01. The Devil Strikes Again
02. My Way
03. Back On Track
04. The Final Curtain
05. War
06. Ocean Full Of Tears
07. Deaf Dumb And Blind
08. Spirits Of The Night
09. Times Of Darkness
10. The Dark Side Of The Sun
11. Bring Me Down
12. Requiem
13. Into the Fire
14. Slave to the Grind (Skid Row cover)
15. Bravado (Rush cover)
16. Open Fire (Y&T cover)

Begin dit jaar werd My Way uitgebracht, als voorbode voor een nieuw te verschijnen Rage-album. Dat nummer vond, en vind, ik niet zo veel om het lijf hebben, ik kan dan ook niet zeggen dat ik heel erg uitkeek naar het nieuwe album. Maar net zo goed als dat een zwaluw nog geen zomer maakt, maakt een middelmatig nummer nog geen slecht album. Niet alleen The Devil, maar ook Rage zelf Strikes Again. En een band die al z'n twee-en-twintigste album mag uitbrengen, zal onderweg echt wel wat goed hebben gedaan.

Echt verrassen doet Rage natuurlijk niet meer, zeker sinds (de compositorische inbreng van) Victor Smolski verdwenen is; deze wordt dan ook wel gemist denk ik, luister maar eens naar diens huidige band Almanac. Evengoed vind ik het prijzenswaardig dat 'Peavy' z'n band nog altijd levensvatbaar en geloofwaardig weet te houden. Rage staat anno 2016 nog altijd voor 'echte' metal, ergens tussen power en thrash in; al is deze tegenwoordig verre van avontuurlijk.

De eerste nummers The Devil Strikes Again, My Way en Back On Track kunnen me in eerste instantie nog niet helemaal overtuigen: simplistische teksten, te hoog meezinggehalte, te vrijblijvend, te zeikerig. Pas met The Final Curtain (wat logger begin, afwisselend) en War (lekker fel, thrashy) komt het album bij mij pas goed los. Ook nummers als Deaf Dumb And Blind, Spirits Of The Night en de eigenlijke afsluiter The Dark Side Of The Sun (met licht Oosters tintje) kunnen me wel bekoren, en laten bij vlagen een nog altijd bevlogen band horen.

Hierna volgen voor de liefhebbers nog een zestal bonustracks. Requiem en Into The Fire kunnen me niet echt boeien, al treedt de band met die laatste wel enigszins buiten de comfortzone, en dat is te prijzen. Meer vermakelijk zijn de covers. Hoewel adequaat uitgevoerd kunnen ze wat mij betreft echt niet tippen aan de originelen. Evengoed is het leuk om Rage eens net iets andere muziek te horen maken.

Met The Devil Strikes Again laat Rage horen dat de band nog altijd niet afgeschreven mag worden. Er wordt nog altijd degelijk gemusiceerd, en de band heeft vooral in het thuisland een stevige fanbasis. Afgaande op deze nieuweling kan de band dus nog wel even mee.