Disbelief - The Symbol of Death

• BandDisbelief [DE]
• TitelThe Symbol of Death
• Release datum21-04-2017
• LabelListenable Records [FR]
• Genre Deathmetal

Tracklist

01. Full of Terrors
02. The Unsuspecting One
03. The Symbol of Death
04. Embrace the Blaze
05. To Defy Control
06. Rest in Peace
07. Evil Ghosts
08. One by One
09. Nothing to Heal
10. The Circle
11. Into Glory Ride
12. Shattered
13. Anthem for the Doomed

Disbelief is een behoorlijk actieve metalband uit Duitsland. De band is al opgericht in 1990 en heeft sinds het titelloze debuut uit 1997 tot nu toe al negen albums op z'n naam staan. 2017 is dus een mooi jaar voor album nummer tien: The Symbol Of Death. Des te bijzonder dat we deze band nog nooit eerder besproken hebben. Waarom? Ik heb geen idee. Misschien doordat het laatste album al weer zeven jaar achter ons ligt.

Na die lange pauze verstopt de band zich verder niet. The Symbol Of Death bevat maar liefst 13 tracks, met een gezamenlijke speelduur van 63 minuten. Waar voor je geld dus. Natuurlijk is het dan ook wel handig wanneer Disbelief z'n luisteraars over zo'n lange speelduur kan blijven boeien. En daar zit wat mij betreft precies het pijnpunt.

Drijvende kracht (en enig origineel bandlid) van Disbelief is zanger Karsten Jäger - ook bekend van Morgoth - en laat die nou juist niet in het bezit zijn van de meest sprankelende en afwisselende vocalen. Zijn zang is over het algemeen vrij vlak, maar ligt juist vrij prominent in de mix. Niet slim gedaan denk ik. Op zich kan de zang er prima mee door hoor, zeker voor de eenvoudige stijl (old school) melodieuze death metal die de band brengt, maar een heel uur lang wordt het op een gegeven moment best saai.

Die metal bevindt zich, zeker in het begin van het album, vrij consequent in het middentempo. We horen niet al te veel variatie, wel heerlijk groovende death metal. Op zich zijn de tracks stuk voor stuk het aanhoren meer dan waard, maar zo veel achter elkaar van min of meer hetzelfde is niet heel spannend. Opener Full Of Terrors is lekker agressief, krachtig en is een goede voorbode. Daarna kabbelt de muziek wat door, is het titelnummer tussendoor een prima groovend lichtpuntje, terwijl ik pas echt weer opveer bij gedreven, meer uptempo tracks als Rest In Peace en Evil Ghosts. Of bij juist het dreigende, bij vlagen wat doomy Shattered, dat mij behoorlijk tot de verbeelding spreekt.

Ok, stiekem toch wel wat afwisseling dus, maar daarvoor moet je al wel door een minder spannend eerste deel van het album heen luisteren. Ik denk dat wanneer Disbelief had gekozen voor een iets korter album / een paar tracks minder, The Symbol of Death wel wat beter uit de verf was gekomen. Er staan naar mijn idee net wat te veel vullertjes op het album. Al met al pakt het album dus nog altijd best degelijk uit, maar een echte topper is het niet wat mij betreft.