In Flames - I, The Mask

• BandIn Flames [SE]
• TitelI, The Mask
• Release datum01-03-2019
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Alternative metal, Melodieuze deathmetal

Tracklist

01. Voices
02. I, The Mask
03. Call My Name
04. I Am Above
05. Follow Me
06. (This Is Our) House
07. We Will Remember
08. In This Life
09. Burn
10. Deep Inside
11. All The Pain
12. Stay With Me

Een nieuw album van In Flames krijgt binnen de (conservatieve) metalwereld al lang niet meer als vanzelfsprekend de handen op elkaar. De band en zijn oorspronkelijke doelgroep zijn al een aantal jaren uit elkaar gegroeid, waarmee de band een kwestie van 'love it or hate it' lijkt te zijn geworden. De reacties zijn dan ook consequent tegenovergesteld: je waardeert het dat een band zichzelf gedurende een jarenlange loopbaan durft te veranderen, of je vindt dat een band zich verloochent door een andere weg in te slaan. Dat zal met het meest recente (dertiende!) studioalbum I, The Mask niet anders worden verwacht ik.

Ik ben er zelf wel een voorstander van om een album op zichzelf te beoordelen, al mag je natuurlijk nooit blind of doof zijn voor het verleden van een band of muzikant. De overgang van pioniers van de melodeath naar modernere, alternatieve vormen van metal en rock lijkt bij In Flames een behoorlijk logische te zijn geweest. In de drang om vooral niet in herhaling te vallen en het experiment niet te schuwen vind ik het vooral dapper wat deze band heeft geprobeerd. Daarmee zijn de deelnemende muzikanten en componisten niet te betrappen op luiheid, noch vind ik dat de band ooit slecht materiaal heeft uitgebracht. In Flames levert consequent kwaliteit, wat je daar als luisteraar met je eigen smaken en voorkeuren ook van mag vinden.

Ik vind het hier opvallend dat er wordt begonnen met een drietal tracks die vooral een vertrouwd geluid laten horen. Stevige riffs, dikke grooves en sterke zangpartijen bepalen de sound, die op zich eigentijds klinkt, maar qua sfeer doet denken aan vroeger tijden. Je zou bijna gaan denken dat In Flames op hun schreden terugkeert naar die goeie oude tijd, maar uiteraard moet je beter weten. Vanaf I Am Above krijgen we te horen dat de band voortgaat op de ingeslagen weg, te beginnen met een pakkend refrein waarin goed te horen is dat frontman Anders Fridén nog altijd groeit als zanger. Daarna is Follow me een heuse ballad, en weet je verder wel welke kant het op zal gaan.

Het is dan ook de emotievolle, soms zelfs gevoelige zang die regelmatig de hoofdrol voor zich opeist. En dat zorgt er dan op z'n beurt weer voor dat de muziek zich vooral laat beluisteren als pakkend en toegankelijk. Met I, The Mask schetst In Flames - bewust of onbewust? - in één album tijd hun eigen muzikale loopbaan: van gevaarlijke metal tot toegankelijke rock, met zelfs een semi-akoestische track als afsluiter. Sporadische oplevingen als This Is Our House (beetje flauw, nu metal-achtig, met shouts) en Burn (plichtmatige melodeath met catchy refrein) ten spijt wordt het dan ook nergens meer spannend. Voorspelbare melodielijnen en slappe refreinen bepalen het spel.

Het hangt dan ook vooral van je eigen smaak en / of incasseringsvermogen af wat je van I, The Mask vindt. Ik ben voor mezelf heel benieuwd hoe ik over dit album zou denken wanneer het afkomstig zou zijn van een verder onbekende band. De geschiedenis van In Flames vertroebelt mijn kijk op het album, waardoor ik de laatste jaren eigenlijk altijd een tegenvallend gevoel over houd na een In Flames-album; en ik ben denk ik niet de enige. De band als slachtoffer van z'n eigen succes? Tegelijkertijd bedenk ik me ook dat ik al lang niet meer tot de doelgroep van de band behoor, en dat de band zijn gehoor vindt bij een jonger publiek dat minder belast is met het verleden. Ik wens ze hoe dan ook oprecht alle succes.