Eleine - Dancing In Hell

• BandEleine [SE]
• TitelDancing In Hell
• Release datum27-11-2020
• LabelBlack Lodge Records [SE]
• PromotorSound Pollution Media [SE]
• Genre Gothic metal, Symfonische metal

Tracklist

01. Enemies
02. Dancing In Hell
03. Ava Of Death
04. Crawl From The Ashes
05. As I Breathe
06. Memoriam
07. Where Your Rotting Corpse Lie (W.Y.R.C.L)
08. All Shall Burn
09. Die From Within
10. The World We Knew
11. Die From Within [Symphonic Version]

De Zweedse metalband Eleine vind ik weer eens een mooi voorbeeld van het gezegde dat je een boek (in dit geval een band of album) niet slechts moet beoordelen naar z'n buitenkant (of uiterlijk). Nadat ik het uiterlijke voorkomen van Eleine in mijn promo voorbij zag komen (er wordt wel heel erg de nadruk gelegd op het uiterlijk van oprichter en zangeres (en songwriter en producer) - daarnaast ook nog model - Madeleine Liljestam) wilde ik Dancing In Hell al weer terzijde schuiven. De band bleek eerder al twee albums te hebben uitgebracht met een sound die meer symfonisch was dan metal. Echter overwon mijn nieuwsgierigheid (voor de duidelijkheid: naar de muziek dus) en heb ik mij toch te luisteren gezet naar Dancing In Hell; en daar heb ik geen spijt van gekregen.

Met Dancing In Hell heeft Eleine haar definitieve geluid denk / hoop / verwacht ik wel gevonden: niet alleen symfonische, maar ook modern groovende metal, met - uiteraard - een serieus te nemen rol voor zangeres Madeleine. De symfonische insteek heeft nadrukkelijk gezelschap gekregen van een zwaardere, meer hedendaagse 'echte' metal-aanpak. Dat maakt Eleine tot een kenmerkende, veelzijdige band van deze tijd.

Met nummers als Dancing In Hell en Ava Of Death heeft Eleine mij aan het begin van het album direct te pakken. Ik ben wel blij met de inzet van grunts (van gitarist Rikard) naast de genre-typerende zang van mevrouw Liljestam; deze variatie doet de muziek goed. Ook opvallend vind ik de wat Oosters aandoende insteek (inclusief de aankleding van zangeres Madeleine in de bijbehorende video's) in een aantal tracks. Dat is op zich niet heel vreemd binnen het symfonische genre, en juist doordat het zo subtiel wordt ingezet past het hier zo goed. Ook daarvoor geldt: erg goed voor de afwisseling.

Op zich doet Eleine niet zo veel bijzonders ten opzichte van de meeste genre-genoten, ik vind het Zweedse kwartet vooral een stuk eigentijdser klinken ten opzichte van veel collega-bands. Ter vergelijking moet ik vooral aan de (latere) Lacuna Coil denken. De muziek zit lekker pakkend in elkaar, de uitvoering is uitermate degelijk. Het meest interessant vind ik nog wel de wat duistere uitstraling, de donkere atmosfeer die de meeste nummers inkleurt. Eleine maakt zeker geen 'blije' metal.