Ouija - Selenophile Impia

• BandOuija [ES]
• TitelSelenophile Impia
• Release datum27-04-2021
• LabelNegra Nit Distro [ES]
• Genre Black metal

Tracklist

1. Selenophile Impia
2. Kerberos... Like Hell Dogs
3. Therianthropic Involution

Ouija ontstond in 1995 uit de as van Levial, kwam in 1997 met debuutalbum Riding Into The Funeral Paths, om in 2001 weer uit elkaar te gaan. In 2009 kwam Ouija weer bij elkaar, om het jaar daarna met nieuwe muziek te komen, de EP Adversary. Dat was in 2010 mijn kennismaking met deze Spanjaarden. In 2013 verscheen het album Ave Voluptatis Carnis, maar die heb ik blijkbaar gemist. De ironie wil dat het daarna jaren stil bleef, tot eerder dit jaar. Een paar dagen terug werd ik door zanger Midgard gewezen op hun meest recente EP Selenophile Impia, die ik toen direct beluisterd heb.

Wanneer ik zo de bandbezetting eens bekijk, zie ik dat alleen zanger Midgard en gitarist Manolo er nog vanaf het eerste uur bij zijn. De overige drie muzikanten zijn pas sinds 2020 aan Ouija verbonden. Dat verklaart waarschijnlijk ook de lange pauze tussen het tweede album en deze EP.

Hoewel dus afkomstig uit Spanje, heeft Ouija zich een Scandinavisch klinkend black metal-geluid aangemeten. Koud en kil als de Noorse bands van de jaren '90 (Satyricon, Darkthrone, Mayhem) gecombineerd met Zweedse duisterheid en een vleugje melodie (Dark Funeral, Marduk). Luister maar eens naar Kerberos... Like Hell Dogs. Veel riffs en fraaie leads, een goede afwisseling tussen blasts en een toegankelijk middentempo, en daar overheen bulderend de boosaardige vocalen. En wat ik persoonlijk ook wel belangrijk vind tegenwoordig: uitermate degelijk geproduceerd.

Overigens zijn de drie nummers op deze EP onderling redelijk verschillend. Na Kerberos is Therianthropic Involution het langzaamste en meest dreigende nummer van de drie, met een diversiteit aan langzame ritmes en intermezzo's, begeleid door klaagzangen die je rechtstreeks naar de afgrond begeleiden, inclusief een soort vertelling in het midden van het nummer. Naamgever van de EP en eerste track Selenophile Impia is eigenlijk een mix van beide andere tracks. Een rustig opbouwend intro, totdat na zo'n veertig seconden de hel open barst. De zang is, evenals de tempo's, afwisselend, waardoor er in het atmosferische nummer heel veel gebeurt.

Ik ben wel blij met dit teken van leven van Ouija, het is vooral goed om te horen dat de band er in muzikaal opzicht goed op staat. Oerdegelijke black metal met de wortels stevig verankerd in de oude school, maar met toevoeging van elementen die tegenwoordig in de extreme metal gevraagd worden: een herkenbare sound, dynamiek, en een sterke atmosfeer. Ik ben benieuwd naar het vervolg.