Pagan Altar - The Room Of Shadows

• BandPagan Altar [GB]
• TitelThe Room Of Shadows
• Release datum15-10-2021
• LabelTemple Of Mystery Records [CA]
• Genre Hardrock, Heavy / power metal

Tracklist

01. Rising Of The Dead
02. The Portrait of Dorian Gray
03. Danse Macabre
04. Dance of the Vampires
05. The Room of Shadows
06. The Ripper
07. After Forever

Inderdaad, ik heb al best vaak over Pagan Altar geschreven. Met dank aan label Cruz Del Sur maakte ik kennis met deze obscure Engelse heavy metalband. Een bestaan in de jaren 1978-1985 leidde tot niets, pas in het tweede leven, vanaf 2004, kwam de erkenning. Wat ik allemaal eerder over de band te melden had moet je elders maar terug lezen, ik ga het hier alleen even hebben over de aanleiding voor het opnieuw van stal halen van deze band. De discografie van Pagan Altar is weliswaar best kort, maar niet echt overzichtelijk, en bestaat uiteindelijk vooral uit meerdere heruitgaven, door diverse labels, van een beperkt aantal albums. Naast Cruz Del Sur is bijvoorbeeld ook Shadow Kingdom op respectvolle wijze met het materiaal omgegaan.

Aan het verhaal van de re-releases wordt nu een nieuw hoofdstuk toegevoegd. Na jaren van aankondigen verscheen in 2017 het definitief laatste album van deze band: The Room Of Shadows. Al langer aangekondigd door Cruz Del Sur - dat ook alle voorgaande albums uitbracht - verscheen dat album uiteindelijk via het Canadese label Temple Of Mystery Records, dat gerund wordt door Annick Giroux en François Patry, zanger en gitarist van de band Cauchemar; en zelfverklaarde fans van Pagan Altar.

Toen namelijk in mei 2015 bekend werd gemaakt dat zanger Terry Jones zijn oneerlijke strijd tegen kanker verloor, leek het er niet meer op dat het album er nog zou gaan komen. Het album is toch afgemaakt met de oorspronkelijke zangpartijen van Terry Jones. De release van 2017 bleek al snel uitverkocht, dus op 15 oktober komt er een nieuwe versie, en wel op dubbel-vinyl. Naar aanleiding daarvan besteed ik heel graag - al weer ja - aandacht aan deze prachtige band, en haal ik mijn bespreking van vier jaar geleden nog even van stal:

Mijn conclusie over het voorlaatste album Mythical And Magical was, dat het geluid langzaamaan richting folk aan het verschuiven was, of in elk geval die invloeden een steeds grotere rol zijn gaan spelen. Afgaande op titelnummer The Room Of Shadows en het daaropvolgende The Ripper (dat naast Never Quite Dead ook nog even in beeld was als albumtitel) lijkt hier bijna wel een andere band aan het werk te zijn. De doom-invloeden zijn relevant teruggedrongen ten faveure van folk en klassieke heavy metal. En ondanks titels als The Portrait of Dorian Gray, Danse Macabre en Dance Of The Vampire is de muziek ook een stuk minder donker van sfeer dan je zou verwachten.

Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik na een eerste luisterbeurt wel enigszins teleurgesteld was. En ook later kom ik tot de ontdekking dat The Room Of Shadows wat mij betreft niet het meest beklijvende Pagan Altar-album zal blijken te zijn. Opener Rising Of The Dead klinkt nog altijd uitermate vertrouwd, hierop trekt gitarist Alan Jones op zijn kenmerkende wijze fel van leer, en kermt Terry op al even vertrouwde wijze zijn zanglijnen uit. Een heerlijk nummer dat naar meer smaakt.

Helaas komt dat meer er niet in dezelfde vertrouwde vorm. Op zich klinken de verschillende elementen - zang, eenvoudige, maar doeltreffende ritmesectie, en flitsend, energiek gitaarwerk - allemaal vertrouwd, maar het resultaat, de nummers, vind ik niet zo geslaagd als 'vroeger'. De sfeer lijkt veranderd, en is eerder dromerig, melancholiek; en van doom is nauwelijks nog sprake. Al hebben tracks als Danse Macabre en Dance of the Vampires zeker hun momenten.

Toch zou ik The Room Of Shadows geen slecht album willen noemen. Het past gewoon wat minder bij mijn smaak en vooral gevoel. Als eerbetoon aan de overleden zanger is het album dan ook zeker geslaagd. En ik zal altijd een speciaal gevoel voor deze band blijven houden; dat kan ik nu, inmiddels in 2021, absoluut blijven beweren.