Aftermath - No Time To Waste

• BandAftermath [US]
• TitelNo Time To Waste
• Release datum17-03-2023
• LabelZoid Entertainment [US]
• PromotorMetalMessage [DE]
• Genre Thrashmetal

Tracklist

01. No Time To Waste
02. Original Instructions
03. Transform & Disrupt
04. Up Is Down
05. Slaveable (We’re Not Your Animals)
06. We Can Do This Together
07. Echo Chamber
08. Strawman In The House Of Cards
09. We Don’t Want A Riot
10. Give Peace A Chance [Plastic Ono Band cover]

Opgericht in 1986 gold Aftermath als een veelbelovende thrash-band, zoals die in die jaren in de Verenigde Staten welig tierden. Helaas miste deze band het momentum, en kwam pas in 1994 met hun eerste langspeler Eyes Of Tomorrow. Kort daarna besloot Aftermath er dan ook mee te stoppen. In 2014 werd dan een (tweede) poging gedaan om alsnog naam te maken. Dat leidde in 2019 tot het tweede album There Is Something Wrong. Naar aanleiding van de opvolger zou ik zweren dat ik deze besproken had, want de muziek ken ik wel. Niet dus. Nou ja, dan alsnog maar een uitgebreide kennismaking met het 'nieuwe' album No Time To Waste. Nieuwe tussen aanhalingstekens, want dit album verscheen al weer in maart van dit jaar. Echter is aandacht alsnog op z'n plaats!

Het album begint met het titelnummer No Time To Waste, en dan zijn er meteen twee bands waar ik ter vergelijking aan moet denken. Dat zijn Voivod en Megadeth. De thrash van Aftermath heeft een licht-progressieve touch, en is overduidelijk geen rechttoe rechtaan doorsnee thrash metal. Verspringende ritmes, interessante tempowisselingen en virtuoos snarenspel trekken al snel de aandacht. En stiekem vind ik de stem van Kyriakos Tsiolis wel degelijk op die van een jongere Dave Mustaine lijken. Luister maar eens naar Transform & Disrupt bijvoorbeeld.

Het rustige, midtempo Up Is Down verdient aandacht vanwege de spannende opbouw - nee, dit is zeker geen standaard thrash, dit hoor ik echt graag! Slaveable (We're Not Your Animals) combineert in eerste instantie on-eigen thrash-elementen met lekker in het gehoor liggende midtempo thrash a la Megadeth, waarna het nummer middels een gitaarsolo alsnog even losgaat. Echo Chamber speelt leuk met echo-vocalen, en laat een pakkende groove de hoofdrol spelen.

Bij Strawman In The House Of Cards begint het op te vallen dat er de nodige spoken words als intro dienen, om de bedachtzame intro kracht bij te zetten. Zoals gezegd, Aftermath heeft bij de opbouw van z'n nummers geen haast, al kan dat misschien ook wel eens te lang duren. Dit nummer vervolgt als meezing-blues - dat is net iets te veel van het goede, en duurt ook echt te lang. We Don't Want A Riot vervolgt met een vertrouwd klinkende vibe, en laat een subtiele crossover / -core-vibe horen.

Give Peace A Chance is inderdaad een poging om de bekende Plastic Ono Band-hit een eigen smoel te geven. Ik heb er wat moeite mee, maar echt misplaatst is het toch ook weer niet. Dit zegt veel over de intenties van Aftermath, dat volledig z'n eigen gang wil gaan. Met een stabiele basis in de voornamelijk midtempo thrash zoekt Aftermath grenzen op, en juist die experimenteerdrift spreekt mij enorm aan!