A Pale Horse Named Death - Infernum In Terra

• BandA Pale Horse Named Death [US]
• TitelInfernum In Terra
• Release datum24-09-2021
• LabelLong Branch Records [DE], SPV [DE]
• PromotorAll Noir [DE]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Infernum
02. Believe In Something (You Are Lost)
03. Cast Out From The Sky
04. Shards Of Glass
05. Lucifer's Sun
06. It Is Done
07. Two Headed Snake (Propofol Dreams)
08. Slave To The Master
09. Devil's Deed
10. Reflections Of The Dead
11. Souls In The Abyss

Yeah walking on your shards of glass

Yeah cut myself with broken glass

A Pale Horse Named Death staat vooral te boek als het geesteskind van Sal Abruscato. En die kennen we dan weer als mede-oprichter en drummer van Type O Negative en daarna Life Of Agony. Overigens drumt Sal dus niet in z'n eigen band, hier is hij (zeer verdienstelijk) zanger en gitarist. De band maakte in 2011 indruk met hun debuutalbum And Hell Will Follow Me, daarna ben ik de band eerlijk gezegd een beetje uit het oog verloren. Precies tien jaar later pak ik de draad weer op met inmiddels album nummer vier: Infernum In Terra.

Na een pauze van zo'n zes jaar kwam A Pale Horse Named Death in 2019 met hun 'comeback'-album When the World Becomes Undone. En toen sloeg het covid-noodlot toe: van touren kon geen sprake zijn. Noodgedwongen besloot Abruscato zich maar op te sluiten om stukje bij beetje nieuwe muziek te gaan maken. Dat de afgelopen anderhalf jaar z'n weerslag heeft gehad op menig artiest kan voor een ras-depressieveling als Abruscato zomaar een zegen zijn geweest, want het is natuurlijk een perfecte voedingsbodem voor de meest sombere muziek. Infernum In Terra (hel op aarde) doet z'n naam dus eer aan.

Het blijkt me al snel dat van enige consistentie in de bandbezetting geen sprake is, Abruscato is de enige constante factor. Wat wel zeer constant is, is de muzikale insteek die A Pale Horse Named Death hanteert. Zwartgallig, sloom, grauw, donker, ergens tussen doom, gothic en grunge. Omsloten en eenmaal onderbroken door grillige intermezzo's zoeken acht sombere composities hun weg vanuit het intense duister naar ... ja, naar wat eigenlijk? Er spreekt nauwelijks een sprankje hoop uit de immer en intens sombere muzikale klanken op Infernum In Terra. Zou de maker het verschijnsel zon überhaupt wel kennen, zou je je kunnen afvragen. Spaarzame lichtpuntjes zijn misschien te vinden in de talloze gitaarsolo's die op het album te horen zijn.

Verwacht op Infernum In Terra dus geen verrassingen. Of het zou moeten zijn dat de muziek meer doomy klinkt dan ooit tevoren. Dat laat zich eenvoudig verklaren door de omstandigheden waarin het album tot stand is gekomen. Ik trap hier dan ook graag (weer) de open deur in dat uit zulke somberheid de meest prachtige muziek tevoorschijn komt. Menselijk lijden is uiteraard de ideale voedingsbodem voor intens sombere en duistere muziek. Dat laat A Pale Horse Named Death op Infernum In Terra ten voeten uit horen.

De winnaar is de luisteraar, want dit is een effectief doom-album geworden; ook bij uitstek geschikt voor het jaargetijde dat er aan zit te komen. Omarm de somberheid van het donkere najaar, met Infernum In Terra als bijbehorende soundtrack.