Agalloch - The Serpent & The Sphere

• BandAgalloch [US]
• TitelThe Serpent & The Sphere
• Release datum19-05-2014
• LabelEisenwald [DE]
• PromotorSure Shot Worx [DE]

Tracklist

01. Birth and Death of the Pillars of Creation
02. (Serpens Caput)
03. The Astral Dialogue
04. Dark Matter Gods
05. Celestial Effigy
06. Cor Serpentis (the sphere)
07. Vales Beyond Dimension
08. Plateau of the Ages
09. (Serpens Cauda)

Dat het in de Verenigde Staten ook melancholisch stemmend herfstweer kan bestaan maakt het gezelschap dat zichzelf Agalloch noemt ons al ruim vijftien jaar duidelijk. Vooral het album The Mantle uit 2002 wordt over het algemeen breed gewaardeerd. De prachtig aangeklede synthese tussen black, doom, postrock en folk vond ook buiten de metalscene aftrek onder figuren die graag zwelgen in gevoelens van verdriet.

Het in mei verschenen The Serpent & The Sphere borduurt rustig voort op de koers die de band al die jaren gevaren heeft. In die zin zullen avonturiers en doorgewinterde fans wat minder geprikkeld worden dan de toevallige passant, waartoe ik mijzelf even reken in dezen. Het wonderschone tapijt van akoestische gitaarklanken dat zorgvuldig als een bedje dorre takken op een drassige woudbodem gelegd wordt, vormt in vrijwel elk nummer de basis waarop de treurakkoorden vakkundig opgetuigd worden. De melodieën die daardoor gevormd worden, doen onmiddellijk herinneren aan Katatonia ten tijde van Brave Murder Day en zelfs de oude Anathema. Desondanks is er voldoende ruimte voor Agallochs eigen karakteristieke stempel.

Agalloch neemt de tijd om het tranendal rustig tot de rand te vullen. Openingsnummer Birth And Death Of The Pillars Of Creation is meteen een ruim tien minuten durende trip die je meevoert langs een grillige natuurzoom dat zich langzaam voorbereidt op de komst van een gure winter.

Tegenover deze dromerige houding worden in de vorm van The Astral Dialogue en het welhaast kosmische Celestial Effigy ook wat zwaardere elementen gezet. Een woest om zich heen hakkende black metaltirade blijft weliswaar uit maar sommige passages bieden heftig tegenwicht aan het doomy geluid dat net wat dominanter is. Altijd zijn er de prachtige gitaarharmonieën die soms abrupt onderbroken worden om een open blik te werpen op de akoestische ondergrond.

Iets meer moeite had ik met de weinig scherpe screams van John Haughm. Die hangen eigenlijk meer tussen het fluisteren en het schreeuwen in. Als geheel had er wat mij betreft wel iets meer kracht in gemogen. Zeker als het gaat om de passages waarin het tempo iets opgeschroefd wordt.

Desondanks is Agalloch zeer wel in staat om een flinke dosis sfeer mee te geven aan het album waardoor het uur voorbij vliegt. Een prachtige en dromerige reis langs verdriet en treurnis, aangekleed met zorgvuldig afgewogen noten. The Serpent & The Sphere is een kwalitatief sterke release dat eigenlijk alleen maar de strijd met de albums uit Agallochs eigen oeuvre moet voeren om de fan te overtuigen. Passanten zoals ik zijn voor die tijd al lang verkocht.