Agusa - Två (2)

• BandAgusa [SE]
• TitelTvå (2)
• Release datum21-07-2015
• LabelThe Laser's Edge [US]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Gånglåt från Vintergatan (20:20)
02. Kung Bores Dans (18:19)

Agusa is een Zweeds muzikantencollectief, dat is ontstaan na 'spontane' jamsessies in de bossen bij een gehuchtje met de naam Agusa. De muzikanten vonden elkaar in de voorliefde voor het experimenteren met dit soort vrije geluiden. Inmiddels is het tweede album uit, opvolger van het vorig jaar verschenen Högtid.

Hoewel de release 'slechts' twee titels kent, is dit zeker een volwaardig album te noemen, aangezien de speelduur van zo'n 39 minuten wordt aangetikt. Dat betekent dus twee lange tracks, beide rond de 20 minuten. Hierin leeft de band zich uit in een langgerekte, zo goed als instrumentale (de enige stemgeluiden worden gevormd door mantra-achtig geneurie) jamsessie. De tracks zijn dan ook geen 'echte' nummers in de traditionele betekenis, maar lijken me eerder het resultaat van ongedwongen spelplezier. De band speelde eerder dit jaar op Roadburn, en dat klinkt toch ook wel als een aanrader.

De muziek die wordt voortgebracht is dan misschien niet in een noemer te vangen, maar is toch wel vrij duidelijk afgebakend. We horen een soort van late jaren '60, begin jaren '70 progressieve rock, met een ondergrond van folk- en hippiemuziek. Ik hoor bijvoorbeeld vergelijkingen met Focus, maar ook oude Deep Purple (orgel!), en daarnaast ook het tripperige van Pink Floyd. Door de lengte van de nummers, en de vele herhalingen wordt ook zeker een psychedelisch sfeertje bereikt, terwijl de muziek door de folky achtergrond daar bij vlagen eigenlijk weer te vrolijk voor is.

Gånglåt från Vintergatan houdt me al een lekker tijdje bezig, en ik meegevoerd naar lang vervlogen tijden. Vooral de combinatie fluit/orgel in de meer opgewekte passages liggen me wel. Tel daar het relaxte gitaargeluid bij op, en er wordt een lekker sfeertje neergelegd. Naar het einde van het nummer toe krijgt de Floydiaanse psychedelica de overhand en wordt het wel erg zweverig. Het nummer wordt dan nog gered door een fikse gitaarsolo. Overigens bevalt deze mij het best van de twee tarcks.

Op Kung Bores Dans lijkt in eerste instantie het orgelspel nog wat meer ruimte te krijgen, met een psychedelische sfeertje als gevolg. Gaandeweg krijgt toch het jam-achtige karakter het heft in handen, en kan er weer onbekommerd achterover geleund worden. Ik wil de band niet te kort doen door te stellen dat dit heerlijke achtergrondmuziek is, maar stiekem is het dat wel. Ik betrap mezelf er al snel op dat de gedachten zo af en toe afdwalen; gelukkig leidt dat wel tot gelukzalige beelden!