Airbag - A Day at the Beach

• BandAirbag [NO]
• TitelA Day at the Beach
• Release datum19-06-2020
• LabelKarisma Records [NO]
• PromotorBertus [NL]
• Genre Alternative Rock, Progrock / metal

Tracklist

01. Machines and Men
02. A Day at the Beach (Part 1)
03. Into the Unknown
04. Sunsets
05. A Day at the Beach (Part 2)
06. Megalomaniac

A Day At The Beach is inmiddels het vijfde studio-album van de Noorse prog-rockband Airbag. Het betekent echter mijn kennismaking met deze band. Na het laatste album Disconnected (2016) zijn er twee leden opgestapt en is de band gereduceerd van een vijftal naar een trio - of inmiddels weer een kwartet, met de toetreding van bassist Hultgren? Drijvende kracht binnen de band is en blijft nog altijd gitarist en componist Björn Riis.

De muziek die de luisteraar krijgt voorgeschoteld is te vangen onder de noemer progressieve rock, met hints naar cinematische, thematisch ingestelde muziek, het typische new wave-geluid van begin jaren '80, en atmosferische synthesizer-pop. In opener Machines And Men komen vooral die laatste twee aspecten duidelijk naar voren. De composities van Airbag liggen op dit album gemiddeld op zo'n negen a tien minuten; waarbij een gedegen opbouw natuurlijk van belang is. Nou, laat dat juist maar aan de heren van Airbag over. Om maar even bij de opener te blijven: vanaf het ingetogen begin is het een interessante luisterervaring, met vanaf zo'n zeven minuten een heerlijke openbarsting die je tot de laatste noot bezig houdt.

De vijf composities - verdeeld over zes tracks; titelnummer A Day At The Beach bestaat uit twee gescheiden delen - laten een vrij gelijkmatige opbouw horen, al is de invulling natuurlijk heel wisselend. Het eerste deel van A Day At The Beach is een zeer relaxt, bijna triphop-achtig deuntje, dat mij zelf eerder aan een soort van achtergrondmuziekje in een sauna dan aan een strand doet denken. Al zal de bedoeling ongetwijfeld dezelfde zijn: het creëren van ontspanning. Deel twee lijkt al even lome bedoelingen te hebben, al begint dat monotone wekkerradio-geluidje me na verloop van tijd wel behoorlijk te irriteren. Echter, de Pink Floydiaanse gitaarsolo die na zo'n beetje drie minuten wordt ingezet maakt heel veel goed. Diezefde referentie naar het gitaargeluid komt ook weer terug naar het einde van Into The Unknown; al vind ik dat nummer eerlijk gezegd iets te lang voortkabbelen.

Iets steviger gaat het er aan toe met Sunsets en afsluiter Megalomaniac. Iets minder relaxt, een iets hoger tempo, een meer opgewonden manier van zingen, en vooral steviger gitaarwerk doen denken aan de Airbag van voorheen. Toch blijft de hoofdrol vrijwel constant voor breed uitwaaierende synthesizer-lagen (al mag ik hierbij eerlijk gezegd ook het heerlijke basspel niet verloochenen). Juist dat zorgt er voor dat de muziek van Airbag een toegankelijke, catchy feel meekrijgt. En daarmee misschien wat te cheesy voor de rock/metal-liefhebber. Echter, op de momenten dat toetsen en gitaar elkaar tegenkomen ontstaan de fraaiste plaatjes, zoals de tweede helft van Sunsets laat horen.

Op A Day At The Beach laat Airbag zich vooral van een dromerige, melancholische kant horen, met veel ingetogen, atmosferisch werk. Juist dat laat de gitaar-uitbarstingen des te fraai uitkomen; luister maar eens naar afsluiter Megalomaniac als goed voorbeeld daarvan. Een bewijs van echt hele sterke dynamiek. Dat met name dat gitaarwerk een hoog Pink Floyd-gehalte heeft stoort mij geenszins; Riis is geen na-aper, hanteert zijn eigen stijl, maar die invloed is gewoon onmiskenbaar aanwezig. Het stoort me trouwens evenmin dat er in mijn beleving bij vlagen ook een sterke hint te horen is naar The Cure, met name in de combinatie van bas- en toetsenspel. De Noren laten hier vooral een sterk staaltje progrock horen, een weldaad voor de liefhebber!