All That Remains - The Order of Things

• BandAll That Remains [US]
• TitelThe Order of Things
• Release datum24-02-2015
• LabelRazor & Tie [US]
• PromotorPimp [NL]

Tracklist

01. This Probably Won't End Well
02. No Knock
03. Divide
04. The Greatest Generation
05. For You
06. A Reason For Me To Fight
07. Victory Lap
08. Pernicious
09. Bite My Tongue
10. Fiat Empire
11. Tru-Kvlt-Metal
12. Criticism And Self Realization

The Order of Things is het zevende album van de Amerikaanse band All That Remains. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het lijkt wel alsof dit album met de songtitels de huidige status van de band weergeeft. De band is (was?) namelijk een redelijk gevestigde naam in de moderne metalcore/melodeath scene, maar lijkt wat aan slijtage onderhevig.

Stiekem is bandnaam All That Remains al een onbedoelde hint, want al dat overbleef van de oorsprong uit 1998 zijn zanger Philip Labonte en gitarist Oli Herbert. Wanneer je dan opent met het nummer met de titel This Probably Won't End Well is dat natuurlijk vragen om moeilijkheden. Nou, die kan de band van mij krijgen. Hier laat de band namelijk direct horen dat er steeds meer gekozen is en/of gaat worden voor een melodieus geluid, waarbij de cleane zang maatstaf is voor het gebodene. Mijn tenen gaan in elk geval direct krom in de schoenen bij de gedachte dat All That Remains ooit melodieuze death metal speelde.

Begrijp me goed: een melodieuze of pakkende insteek staat niet direct garant voor inferieure muziek, maar All That Remains maakt het hier wat mij betreft bij vlagen te bont om voor 'echte' metal door te gaan. Dat mag gerust een kwestie van smaak zijn, maar ik trek dat soort zoete geneuzel niet. Met No Knock probeert de band nog snel even bij te sturen richting een rauwere aanpak - inclusief grauwende vocalen - maar dat is echt van zeer tijdelijke aard.

Divide gaat verder op het eerder ingeslagen pad, waarbij zo te horen zelfs vrouwelijke zang te pas komt. Verderop lijkt heel af en toe het tempo wat opgeschroefd te worden, waarbij ik soms hoop heb dat ook de power terugkeert ... maar helaas. Ik vind deze muziek echt veel te zoetsappig, de refreintjes doen het glazuur aan mijn tanden geen goed. Een nummer als For You sluit eerder aan bij zeikerige (stadion)rock a la Nickelback dan dat het nog melodeath, laat staan uberhaupt metal genoemd kan worden.

Het grapje Tru-Kvlt-Metal laat mij dan ook onberoerd, liever verwijs ik de band naar hun eigen album-afsluiter: Criticism And Self Realization. Dat zal in het kader van de veelgehoorde mening over dit album ook wel een open deur zijn, maar meer kan (en wil) ik er ook niet van maken. Wat een zeikplaat.