Amberian Dawn - Darkness of Eternity

• BandAmberian Dawn [FI]
• TitelDarkness of Eternity
• Release datum10-11-2017
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. I’m The One
02. Sky Is Falling
03. Dragonflies
04. Maybe
05. Golden Coins
06. Luna My Darling
07. Abyss
08. Ghostwoman
09. Breathe Again
10. Symphony Nr. 1, Part 2 – Darkness Of Eternity
11. Anyone (bonus)

Voordat ik het nieuwste plaatje van deze Finnen opzet lees ik nog even mijn oudere reviews over hun door. Het is een proces op zich, eentje die langzamerhand leidt naar een soort acceptatie van hetgeen me altijd er van weerhouden heeft om hun albums nog eens op te zoeken: de stem van Capri. Hoe ik het ook probeer, en hoewel ze me een aantal keren toch blij heeft weten te verrassen; ik kan niet aan haar stem wennen. Ik zag ze alweer klaar staan in mijn to-do lijstje en dacht, oke, daar gaan we weer! Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Amberian Dawn blijft desondanks toch iets interessants houden.

We trappen af met I Am The One, en meteen is er sprake van een zeer solide begin. De klassieke invloeden uit de tijd van Heidi Parviainen zijn nu echt terug en Capri weet er toch nog verrassend veel ziel aan te geven. Ik had eerder altijd het idee dat de muziek haar wat misstaat; nu lijkt het gelijk perfect te passen.... Ben ik dan nu toch echt om? Al met al is I Am the One een pittig, goed donker plaatje, en opvolger Sky is Falling laat me zelfs even giechelen door het contrast. Hallo ABBA refreintje. Niet dat die stijl voor hun een ‘first’ is, maar het blijft een Amberian Dawn element dat zo awkward kan zijn...

Dragonflies heeft al meer ballen en het refrein is een van hun sterkste ooit. Gaat snel van redelijk straight-forward naar epic gebieden zodra het aan het einde wat langzamer wordt. Maybe is weer een typisch voorbeeld van waarom ik Amberian Dawn meestal NIET nog een keer opzet. Pop invloeden – oke. Maar er zijn grenzen. Verreweg het meest oninteressante nummer dat ze ooit hebben gemaakt, dat zelfs maar half af lijkt.

Golden Coins is ook redelijk nikszeggend, maar Luna my Darling laat weer zien waar Amberian Dawn het beste in is. Duidelijke Queen invloeden als leftover van hun laatste album Innuendo. De solo’s zijn superbe en het geheel heeft een goed stampende cadans dat in 1 woord verslavend is. Abyss heeft prima momenten maar mist wat smaak, redelijk simpel maar wel goed neergezet.

Ghostwoman is er eentje waar ik wel meer in wil duiken. In de eerste instantie wat vreemd maar ik hoor veel potentieel voor meer dan wat je in de eerste luisterbeurt opvalt. Breathe Again is ook weer ijzersterk en is nog het nummer met de meeste persoonlijkheid op dit album. Bewijs dat Amberian Dawn oom musical-achtige dingen kan maken die niet over-the-top zijn, maar toch zoveel bevatten dat het toch best verdomt epic word!

Tijd voor Symhpony Nr.1, part 2 – Darkness of Eternity . Ik kan me zo herinneren dat op het vorige album ook een Symphony Nr.1 stond, dus dit is duidelijk een of ander vervolg. Ik ben compleet kwijt hoe de eerste ging maar als het rond hetzelfde muzikale thema zit als deze moet ik 'm echt weer eens opzoeken! Wat ik hier hoor kon zo uit een stuk van Beethoven of Bach komen en vraagt eigenlijk erom om een veel langer nummer te zijn. Vrij van herrie maar vol van symfonische heerlijkheid. Een van de weinige keren dat ik echt vraag om een verlenging van een Amberian Dawn nummer... er zijn zeker nieuwe tijden aangebroken! Als bonusje is daar Anyone – en dat is wat het is, een bonus. Geinige toevoeging maar ik zou het niet missen als ie er niet op stond.

Uiteindelijk is Darkness of Eternity voor mij een album met gemengde gevoelens. Een aantal nummers zeggen me echt niets en een aantal zijn echt de beste die ik tot nu toe van ze heb gehoord. Maar 1 ding is wel nu eindelijk klare zaak; aan Capri ligt het niet meer. Om mijn vraag aan het begin van deze review te beantwoorden; ja, ik echt ben om!