Amberian Dawn - Innuendo

• BandAmberian Dawn [FI]
• TitelInnuendo
• Release datum23-10-2015
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Fame and Gloria
02. Ladyhawk
03. Innuendo
04. The Court of Mirror Hall
05. Angelique
06. Rise of the Evil
07. Chamber of Dreadful Dreams
08. Knock Knock Who's There
09. Symphony nr 1, part 1 – The Witchcraft
10. Your Time – My Time

Ik moet toegeven – qua muziek is het Finse Amberian Dawn de laatste tijd absoluut niet slecht bezig. Hun laatste twee studiowerken heb ik met een voldoende mogen afvinken in mijn reviews, maar toch blijft er iets wat me tegenstaat aan de band: de vlijmscherpe, alles overheersende stem van Capri. Ik zal vast gegeseld worden door bepaalde mensen over wat ik nu zeg: maar ik vind het mens maar weinig uitstraling hebben. Waar ik in mijn vorige reviews nog mild en verwelkomend ben geweest naar haar toe, begint er wat te jeuken. Toch heeft ze met het vorige album Magic Forest zo af en toe momenten gehad waardoor ik blij verrast werd. Helaas zijn het maar momenten. Met een scherpe blik neem ik nu dus ook hun laatste werk onder de loep: Innuendo. Een album met een Queen-achtige titel, waarmee ze zich graag ook met de Britse rockgoden willen meten. Gedurfde stap, vind ik. Ik wens ze veel succes ermee.

Elk van hun albums leunt wel op een zeker thema. Bij het vorige album was het sprookjes en elfjes, en hier blijkt een piraat-achtig thema de overhand te hebben, wat ook blijkt uit de promo foto’s, en opener Fame and Gloria. Hey ho we’re singing! Qua gevoel echt Disney-achtig, met een avontuurlijke vrolijkheid, wat ik nog steeds ergens schattig naïef vind. Piraten waren brute moordenaars en verkrachters, geen stoere avonturiers - hier omschreven als ‘enchanting wariors’. Geschiedenisles kindertjes, doe er wat op uit!

Ladyhawk heeft inderdaad nogal wat Queen invloeden in al zijn simpelheid. Dat refrein nestelt zich al gauw ergens in je hoofd en de rest van de dag neurie je 'm na. Titelsong Innuendo houdt die sfeer goed vast, en wordt het toch nog best goed verweven met hun eigen stijl. Toch had ik van een titelsong meer verwacht. Zeker geen slecht nummer, maar een tikje te standaard. The Court of Mirror Hall is ook weer zo’n catchy geval maar bij een thema waar je nogal wat pompeusheid verwacht, valt dat hard mee, ten goede wel te verstaan. Voelt met vlagen wel als een soort filler aan, maar er is voor de rest weinig op aan te merken,

Bij de sprookjesachtige ballad Angelique weet Capri zelfs een glimlach op mijn gezicht te toveren. Oké, het hele gebeuren blijft een beetje te zoet voor mijn smaak maar de nuance die ze nu laat horen in haar stem is een zeer welkome verbetering. Ze heeft geluisterd! Ik zit dan ook van begin tot eind van dit nummer te genieten van de kalmte en rust die het uitstraalt na albums vol gesnerp, en ben echt blij dat dit een van de langere nummers op het album is.

Rise of the Evil brengt de beuk weer terug in het album. En hoe! Tijdens de keyboard- en gitaarsolo’s schiet opeens die drum los in standje speedmetal en komt er een andere dimensie van Amberian Dawn bovendrijven. Chamber of Dreadfull Dreams voelt aan als filler #2 en voegt naar mijn idee niet echt veel toe aan het album. Knock Knock Who’s There daarentegen, is een geval apart. De Queen invloeden gaan nu door het dak, met 80’s synths en Freddie-achtige vocale harmonieën inbegrepen. Een zeer relaxed plaatje waar alle o zo herkenbare en unieke Queen geluiden het alleen maar vrolijk kunnen maken.

Nog een vreemde eend in de bijt is Symphony #1, Part 1 – The Witchcraft. Volgens mij luistert Amberian Dawn ook graag naar Finse collega’s Sonata Arctica want ik hoor een boel Deathaura langskomen. (zie hun zesde album The Days of Grays). Zelfde thema, maar dan iets langzamer uitgevoerd. Zelfs de keyboardsolo kon er eentje van hen zijn. Ik hoor in elk geval een hoop variatie en een goede verhaalloop. Zeker een van de meer interessante nummers op dit album. Your Time – My Time sluit het album netjes en gepast af, en blijft een beetje langzaam voortkabbelen, met een raar aanvoelend einde, met een wat spookachtige, dreigende sfeer die uitfade naar een onbevredigend niets.

Daarmee trek ik de conclusie dat dit album sowieso niet veel snelle beukers telt, maar wel veel gezichten kent. Het begin houdt nog mooi vast aan Amberian Dawns eigen ding en thema, maar dan besluiten ze te beginnen met van Innuendo een ware Queen tribute te maken. In elk nummer is wel wat te vinden in de stijl van nummers zoals Bicycle Race, Killer Queen, Breakthrough, Don’t Stop me Now en inderdaad Innuendo. Ze weten de stijl hiervan bijna perfect te verweven met hun eigen stijl, maar echt evenaren met Queen zelf? Nee. Daar missen ze de charisma, charme en uitstraling voor. Maar zo op hun eigen manier doen ze het best goed! En wat Capri betreft? Die heeft me weer zover gekregen dat ik het volgende album – wanneer dat komt – ook weer met open armen zal verwelkom!