Black Bottle Riot - Soul in Exile

• BandBlack Bottle Riot [NL]
• TitelSoul in Exile
• Release datum25-10-2013
• LabelSuburban [NL]

Tracklist

01. Soul In Exile
02. We'll Be Rolling
03. Knock Yourself Out
04. Backseat Boogie
05. Trying Too Hard
06. The Rocky Road
07. Hunt You Down
08. Tried & True
09. Away From The Shore

Klassieke, southern (blues)rock uit Nijmegen Rockcity; in een notendop de omschrijving van Black Bottle Riot. Een naamloos debuut was er in 2011, waarna zich een periode aandiende van het uitbouwen van de naamsbekendheid door middel van veel en toonaangevende optredens. Nu, twee jaar later, is er de met bloed, zweet en tranen in elkaar gezette opvolger: Soul In Exile.

Zonder harde tijden zijn er geen goede tijden. En Black Bottle Riot is er de band naar goede tijden uitbundig te vieren. De band schreef z'n tweede plaat in complete afzondering. Op de steile rotskusten van een winters Normandië sloten de bebaarde mannen zich in een landhuis af van de buitenwereld. Teruggeworpen op elkaar en hun muziek: Souls In Exile; letterlijk.

Ze speelden het album live in met zo min mogelijk overdubs, waardoor je als luisteraar de chemie duidelijk terug hoort. De broederschap en strijd binnen Black Bottle Riot – een zeldzame ‘band of brothers’ van vier dwarse, eigenwijze en tegendraadse ego’s – zijn rechtstreeks op de plaat terecht gekomen. Compacte songs zijn het uiteindelijke destillaat van urenlange jamsessies.

Zoals gezegd: de band speelt klassieke rock, waarin invloeden te herkennen zijn van bands als Lynyrd Skynyrd en ZZ Top, maar bijvoorbeeld ook Thin Lizzy (het (dubbele) gitaarwerk!). Rechtstreeks afkomstig uit de jaren '70. Niet erg origineel allemaal, maar dat boeit niet. De muziek is namelijk wel enorm aanstekelijk, vooral voor de oudere rockliefhebber lijkt me zo. Meest in het oor springt het enorm swingende gitaarwerk, maar ook de sterke vocalen en groovende ritmesectie doen er niet voor onder.

Het album opent met het titelnummer, tevens single, en heeft me meteen te pakken. Slechts een keer verslapt de aandacht, en dat is dan ook nog helemaal aan het eind van het album: de ballad Away From The Shore trek ik niet na acht zinderende rocktracks. Maar na dat half uur aan enorm stomende en dampende pure bluesrock vergeef ik het de band met liefde. En misschien dat het kwartje later nog wel valt, want dit album heb ik zeker niet voor het laatst gehoord.

Rock zoals het ooit bedoeld is, gespeeld met hart en ziel, dat is waar Black Bottle Riot voor staat. Ik snap alleen het schijnbaar van de lokale Chinees afkomstige artwork niet; of is dat nou die Soul In Exile?