Blood Python - Thunder City

• BandBlood Python [NO]
• TitelThunder City
• Release datum15-09-2023
• LabelEigen beheer
• PromotorMetalMessage [DE]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. Witch's Brew
02. Omens
03. The Wolves Ain't Far Behind
04. Conqueror
05. Empire
06. Swamp Sacrifice
07. Lord Of Night
08. The Gods That Fell To Earth

Een aantal maanden na het verschijnen van het tweede album Thunder City maak ik pas kennis met de band Blood Python. Het blijkt te gaan om het obscure heavy metal-project rond eenling M. Horn (ook min of meer bekend van de doom-rockband Tempelheks). Het is de bijgeleverde info die mijn nieuwsgierigheid opwekte.

Allereerst was daar de bekende namedropping "voor fans van" die in het oog sprong, want met namen als Manilla Road, Angel Witch en Pagan Altar heb je mij al snel binnen. Ook de belofte van traditionele, occulte heavy rock en metal "afkomstig uit de griezelige bossen van Oost-Noorwegen, oprijzend uit de graven van hekserij, jaren '80 cassettes en verbrijzelde dromen" trekt me enorm aan.

Al luisterend bedenk ik me dat ik deze muziek eerder in de Italiaanse obscure scene zou plaatsen dan afkomstig vanuit Noorwegen. De ongekunstelde horror-atmosfeer, de charme van de semi lo-fi productie en de nadrukkelijke duik in het verleden doen me daar aan denken. Wanneer ik opener Witch's Brew nog eens goed in me op neem komt daar nog een belangrijke aantrekkingskracht bij: dat sinister klinkende orgeltje! Dat doet het 'm echt voor mij, ik word spontaan fan.

Ook in Omens vecht het orgel om aandacht met de (simpele) gitaarriffs en -leads, als ook de onheilspellende vocale partijen. In de basis bestaat deze muziek uit vrij eenvoudige heavy metal van de oude school, maar dan dus overgoten met een obscuur sausje, dat de underground-sfeer benadrukt. Het tempo blijft overwegend laag tot midtempo, zodat de atmosferische, doomy effecten optimaal kunnen worden benut

Dat is wat het is, dus verwacht geen ingewikkelde muziek of ingenieuze plotwendingen. De spaarzame verrassingen zitten 'm in de langere tracks van het album. Swamp Sacrifice begint zeer ingetogen en laat het weinige akoestische spel op het album horen, terwijl afsluiter The Gods That Fell To Earth dan juist weer apart uit de hoek komt met een serieuze zwartgeblakerde blastpartij aan het eind.

Dit is van die muziek waar ik in de jaren '80 helemaal gek van was: die naar doom neigende heavy metal, onheilspellend, sinister, maar toch o zo catchy. Ja, dat is tot op de dag van vandaag een absolute guilty pleasure!