Body Count - Merciless

• BandBody Count [US]
• TitelMerciless
• Release datum22-11-2024
• LabelCentury Media Records [DE]
• PromotorOktober Promotion [DE]
• Genre Crossover, Rap / Funkmetal

Tracklist

01. Interrogation (Interlude)
02. Merciless
03. Purge
04. Psychopath
05. Fuck What You Heard
06. Live Forever
07. Do or Die
08. Comfortably Numb [Pink Floyd cover]
09. Lying MF
10. Drug Lords
11. World War
12. Mic Contract

"Body Count's in tha house" en dat al weer sinds 1992. Toen kwam deze band onder aanvoering van rapper Ice-T hard binnen met hun mix van hiphop en metal, helemaal de juiste tijd en plaats voor deze band. Na nog twee albums in de jaren '90 leek de koek een beetje op, pas in 2006 werd de draad weer opgepakt, maar het succes van voorheen werd niet meer bereikt. Het niveau trouwens ook niet, al werden de album Bloodlust (2017) en Carnivore (2020) weer redelijk ontvangen. Ik ben wel benieuwd hoe het de band anno 2024 / 2025 vergaat.

Nog altijd wordt de hoofdrol gestolen door de rap en hiphop-invloeden binnen deze muziek, vooral op het gebied van zang, samples en beats. Dat er nog altijd metal te horen is wil Body Count op z'n nieuwste album toch graag benadrukken, getuige gasten als George Fisher (Purge) Howard Jones (Live Forever) Max Cavalera (Drug Lords) en gitarist Will Putney op diverse tracks. En naast Ice-T is natuurlijk ook gitarist (en componist) Ernie-C een niet te onderschatten schakel binnen de band.

Het is en blijft dan ook laveren tussen opzwepende beats en grooves enerzijds, en flitsende riffs en gitaarsolo's anderzijds. Met beide elementen weet Body Count heel goed raad, het goede daaraan is dan ook dat ze binnen de diverse composities prachtig versmolten worden. Na nummers als Merciless, Purge en Psychpath, waarin de krachtige metal hoogtij viert, is een track als Fuck What You Heard net ff wat anders, maar stiekem voor de afwisseling best fijn.

Over afwisseling gesproken: een beetje vreemde eend in de bijt is toch wel de Pink Floyd cover Comfortably Numb; niet eens als bonus, maar prominent zowat middenin het album. Alsof dat nog niet genoeg is, heeft David Gilmour zowaar de gitaren ingespeeld! En hoewel een beetje vreemd, ik vind deze uitvoering echt zo slecht nog niet!

De kracht van Body Count zit 'm in de geloofwaardigheid: wat ze ook spelen, de muziek wordt met energie, lef en power gebracht. Ik mag dit graag horen!