Cauchemar - Chapelle Ardente

• BandCauchemar [CA]
• TitelChapelle Ardente
• Release datum05-06-2016
• LabelNuclear War Now! Productions [US]
• Genre Doommetal, Heavy / power metal

Tracklist

01. Nécromancie
02. Sepolta viva
03. Funérailles célestes
04. Main de gloire
05. Voyage au bout de la nuit
06. La Vallée des rois
07. L'oiseau de feu
08. Étoile d'argent
09. La Nuit des âmes

Cauchemar (nachtmerrie) is afkomstig uit Canada, en bestaat sinds 2007. Op platengebied is deze band nog niet heel fanatiek bezig geweest: op 5 juni verschijnt Chapelle Ardente (brandende kapel), het tweede volwaardige album. Het is de opvolger van Tenebrario uit 2013, een album waar ik wel van genoten heb.

Het kwartet staat te boek als doomband, maar weet, net zoals zo veel bands tegenwoordig, daar aardig wat andere invloeden in te vermengen. Sowieso heeft Cauchemar al wel wat 'selling-points' die de band een eigen gezicht geven. Ten eerste en tweede horen we dat gezongen wordt door een zangeres, en in het Frans. Daarnaast voegt de band wat psychedelica toe aan hun doom, die verder de klassieke heavy metal heeft omarmd.

De nummers zijn allemaal even compact, en af en toe zelfs lekker vlot te noemen (zoals Sepolta viva, en Étoile d'argent, opgedragen aan de overleden Pagan Altar-zanger Terry Jones). Verwacht dus geen klassieke/trage/slepende doom, maar meer de nadruk op (klassieke) metal. Cauchemar voelt blijkbaar verwantschap met die donkere kant van de oorspronkelijke heavy metal, zoals er begin jaren '80 wel meer occult-getinte NWOBHM-bands waren. Daarnaast is er in de muziek regelmatig ruimte voor het orgel, hetgeen de mysterieuze/psychedelische touch benadrukt. Ook wordt gedacht aan sfeerelementen (het verplichte klokgelui in opener Nécromancie, akoestische gitaren in afsluiter La Nuit des âmes) om de doom-gedachte te versterken.

Grappig genoeg hoor ik veel overeenkomsten met de muziek van Cardinals Folly, die ik zojuist besproken heb. Ook spookt me regelmatig de naam Hooded Priest door het hoofd. Dat gebeurt me wel vaker wanneer ik gelijkgestemde muziek beluister, waarbij steevast de subzin volgt: hoe zou het toch met die band zijn? Ook het Britse Alunah is wel redelijk vergelijkbaar denk ik. En last but not least schiet de naam van The Devil's Blood me heel af en toe te binnen (het intro van Étoile d'argent). Met deze vergelijkingen zal ik uiteraard Cauchemar waarschijnlijk niet tekort doen. Evengoed is de band schatplichtig aan velen die hen voorgingen; de originaliteits-troef hoeven we hier niet te trekken.

Buiten dat is dit natuurlijk heerlijk catchy muziek, verslavend lekker gewoon. Geen technische hoogstandjes of andere ingewikkelde fratsen, maar gewoon basic muziek, met een hart en een ziel. Een beetje obscuur, donker, maar verpakt in een verslavende dosis melodie.