Cauchemar - Rosa Mystica

• BandCauchemar [CA]
• TitelRosa Mystica
• Release datum16-05-2022
• LabelTemple Of Mystery Records [CA]
• PromotorSuspicious Activities PR [US]
• Genre Doommetal, Heavy / power metal

Tracklist

01. Jour de colère
02. Rouge sang
03. Notre–Dame–sous–Terre
04. Danger de nuit
05. Rosa mystica
06. Le tombeau de l'aube
07. Volcan
08. La sorcière

Cauchemar (dat betekent nachtmerrie) is afkomstig uit Canada, en bestaat sinds 2007. Op platengebied is deze band nog niet heel fanatiek bezig geweest: in 2016 maakte ik kennis met de band via hun tweede album Chapelle Ardente (brandende kapel), opvolger van Tenebrario uit 2013, een album dat ik met terugwerkende kracht ook kon waarderen. Inmiddels zijn we zes jaar verder, in de drukke wereld van de leden van Cauchemar betekent dat 'gewoon' 1 album verder: Rosa Mystica.

Het kwartet staat te boek als doomband, maar weet - net zoals zo veel bands die hun invloeden halen uit de klassieke waarden - daar aardig wat andere invloeden in te vermengen. Sowieso heeft Cauchemar al wel wat 'selling-points' die de band een eigen gezicht geven. Ten eerste en tweede horen we dat gezongen wordt door een zangeres, en in het Frans. Daarnaast voegt de band aantrekkelijke psychedelica toe aan hun klassieke / doom metal-mix.

Ook noemenswaardig is de (naar ik aanneem bewuste) ondermaatse, bijna amateuristisch klinkende geluid. Inderdaad, erg vintage, zoals past bij deze muziek. Het album klinkt alsof het een opname is van een spontane studio-jam of iets dergelijks, rauw, onbewerkt, als het ware niet-geproduceerd. Met name de zang moet het daarbij ontgelden, en juist dat is jammer, zie bovenstaande alinea waarom. Ook het drumwerk klinkt bij vlagen wel erg dun, ook dat is een gemis wanneer je met tragere doomstukken overtuigend voor de dag wil komen.

Het gitaarwerk komt juist goed naar voren, aantrekkelijke riffs zijn in mijn beleving ook een must om deze muziek het juiste cachet te geven. Ondanks de doom-achtergrond zijn vlotte passages volop aanwezig, maar het tweede gedeelte van het korte Rouge Sang laat goed horen dat Cauchemar het meest overtuigt in de tragere, meer atmosferische stemmingen. Deze sfeer wordt doorgetrokken met Notre–Dame–Sous–Terre, dat zich ontpopt tot een klassieke heavy metal-stamper waarin de duistere sfeer ook in de vlottere passages gehandhaafd blijft. Met sinistere toetsenlijntjes wordt daar nog een schepje boven op gedaan.

Het titelnummer grijpt qua muziek en insteek terug op Sabbathiaanse en de vroege, donkere Britse heavy metal-tijden, en doet me vooral denken aan Pagan Altar, ook vanwege het ingetogen middenstuk. Diezelfde vibe hoor ik ook terug in afsluiter La Sorcière, dat me mede daardoor prima bevalt. Dit aspect is voor mij dan ook de grootste aantrekkingskracht van het album. Qua songwriting mag het allemaal wel wat inventiever, een ook dit geluid hoeft anno 2022 toch echt niet meer. Evengoed weet Rosa Mystica me qua sfeer helemaal te grijpen, en hoor ik het album nog graag met enige regelmaat voorbij komen.