Cloven Hoof - Who Mourns For The Morning Star

• BandCloven Hoof [GB]
• TitelWho Mourns For The Morning Star
• Release datum21-04-2017
• LabelHigh Roller Records [DE]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. Star Rider
02. Song Of Orpheus
03. I Talk To The Dead
04. Neon Angels
05. Morning Star
06. Time To Burn
07. Mindmaster
08. Go Tell The Spartans
09. Bannockburn

Na de (zoveelste) re-release van het zelfgetitelde debuutalbum vorige mand is het nu tijd voor het meest recente album van Cloven Hoof: Who Mourns For The Morning Star. Dit is de opvolger van het in 2014 verschenen Resist Or Serve.

Als oudgedienden uit de NWOBHM-periode - hoewel bassist Lee Payne het enige originele bandlid is - staat de band tegenwoordig garant voor stevige heavy metal. Waarbij het me opnieuw opvalt hoe eigentijds de band eigenlijk klinkt. De muziek is weliswaar gebaseerd op de roemruchte jaren '80, maar zowel de productie als de composities trekken de band de tegenwoordige tijd in. Ik vind hierin wel de nodige overeenkomsten met de band Hell, die zo'n beetje dezelfde weg bewandeld heeft. Cloven Hoof klinkt namelijk beter dan ooit! Ontdaan van de oubollige charme van vroeger staat dit nieuwe album gewoon als een huis.

Dit lijkt me niet in het minst de verdienste van de nieuwe, Amerikaanse (hij zong ooit een blauwe maandag bij Omen) zanger George Call. De gedreven metal van Cloven Hoof vaart wel bij zijn ijzersterke, klassieke metal-vocalen, en geeft die muziek de nodige epiek, en vooral nieuw elan mee. Luister naar opzwepende tracks als opener Star Rider (hallo Dio), I Talk To The Dead, of het naar Judas Priest riekende Time To Burn, en je moet toch wel tot de conclusie komen dat deze zanger zowat in z'n eentje het niveau een stukje omhoog tilt.

Dat de band ook op muzikaal opzicht overtuigt mag blijken uit fraaie, afwisselende composities als semi-titelnummer Morning Star, en vooral afsluiter Bannockburn. Die laatste klinkt wel een beetje als een trip naar 'memory lane', waarin invloeden van Rainbow, Thin Lizzy en Iron Maiden naar hartenlust ingezet worden. Ach, zo lang het zo'n mooi eindresultaat oplevert zul je mij niet horen klagen.

Wat mij betreft heeft Cloven Hoof nog altijd bestaansrecht. Alle negen nummers, ondanks de verschillen die er gelukkig in zitten, zijn gewoon helemaal goed, er zit wat mij betreft echt geen misser tussen. Stiekem heeft Cloven Hoof mij dus - positief! - verrast, ik had niet verwacht dat een jaren '80 band dit nog in zich zou hebben. Chapeau!