Crisix - Rise ... then Rest

• BandCrisix [ES]
• TitelRise ... then Rest
• Release datum14-04-2014
• LabelApostasy Records [DE]

Tracklist

01. I.Y.F.F.
02. Rise ... then Rest
03. Bring 'em to the Pit
04. Those Voices Shall Remain
05. One by One
06. Frieza the Tyrant
07. Seven
08. Army of Darkness
09. Volcano Face
10. Scars of the Wolf
11. Waldi Gang
12. Ace of Spaces

Crisix is een Spaanse old school heavy/thrash/speed/crossover, nou ja, in elk geval sterk op de jaren '80 gerichte metalband. Begonnen in 2008 als Crysys presenteert de band het tweede album Rise ... Then Rest, opvolger van het in 2011 verschenen debuut The Menace. Dit nieuwe album is in thuisland Spanje al een jaar verkrijgbaar (en een succes), pas nu in het voorjaar van 2014 mag de rest van de wereld (?) meefeesten.

Opener I.Y.F.F. gaat voortvarend van start. De muziek valt te omschrijven als een mix van jaren '80 speed metal met thrash/crossover. Het is in elk geval muziek waar ik over het algemeen vrolijk van wordt, en die me terug doet denken aan de tijd dat ik als puber met deze muziek in aanraking kwam (Anthrax!). Het nummer kent verder een fraai melodieus tussenstuk, leuk voor de afwisseling of als adempauze. De zang zou ik omschrijven als een klassieke, rauwe thrash-schreeuw, die in het hoge af en toe lekker hysterisch overkomt.

Dat de band ook modernere invloeden kent laat titelnummer Rise ... Then Rest horen, waarin de breakdown-achtige tempoverandering aan het eind, dit nummer een hedendaagse touch meegeeft (met Frieza the Tyrant wordt dit trucje nog een keer herhaald). Dat is eigenlijk bij wijze van uitzondering, want veruit het grootste gedeelte van het album bestaat uit party thrash met hardcore beleving, zoals Bring 'em To The Pit ondubbelzinnig duidelijk maakt. Anthrax-achtige vrolijkheid en lekkere meebrultitels maken deze muziek tot ideaal feest / festival / bierdrink-voer.

Regelmatig gaat serieus het gas er op, qua tempo dus, en dat maakt bijvoorbeeld een nummer als One By One tot een echte speed metal stamper. Al blijkt ook dan dat de hardcore insteek nooit ver weg is, de refreinen (of in elk geval de titels) dienen altijd, geheel volgens de sociale punk-gedachte, meegebruld te kunnen worden. Wat Crisix naar mijn menig ook prima doet is dat ze nooit een enkel tempo voor een nummer aanhouden, daar zit altijd variatie in; wel zo prettig!

Wanneer je het hele album gehoord hebt valt het qua afwisseling uiteindelijk wel mee (tegen dus), het feest der herkenning dat dit album is klinkt behoorlijk eendimensionaal, de subtiele zijstapjes ten spijt. Met Volcano Face wordt het eerste rock 'n' roll loopje gepresenteerd. Dat hadden we op zich nog niet eerder gehoord, maar helaas moet dat dan twee nummers verder in Waldi Gang nog een keer herhaald worden. Dit tekent het gebrek aan creativiteit wat mij betreft.

Crisix moet het dus vooral hebben van de uitvoering, het enthousiasme, spelplezier; en ongetwijfeld live optredens. Al deze gemeenplaatsen op een rij volstaan ook om de muziek van deze vrolijke Spanjaarden te omschrijven. Proost en veel plezier zou ik zeggen!