Dark Sarah - Grim

• BandDark Sarah [FI]
• TitelGrim
• Release datum17-07-2020
• LabelNapalm Records [AT]
• Genre Dark rock / metal, Symfonische metal

Tracklist

01. My Name Is Luna
02. The Chosen One
03. Illuminate
04. Melancholia
05. Iceheart
06. La Folie Verte
07. The Wolf and the Maiden [Ft. JP Leppäluoto as Wolf]
08. The Hex
09. All Ears!
10. The Devil's Peak
11. Mörk [Ft. Jasse Jatala as Mörk]
12. The Dark Throne

Met Dark Sarah’s laatste album The Golden Moth is 1 verhaal ten einde gekomen, maar een ander begint! Grim is een compleet nieuw epos van meester-verhalenverteller Heidi Parviainen. Op slimme wijze worden wel de twee verhalen aan elkaar gelinkt. Het volgende duistere sprookje begint namelijk met een gewonde mot, die opdook in de bossen rond het stadje Grim. De mot veranderde in een vrouw... en haar naam is Luna.

De introductie zet al gelijk de toon voor wat voor verhaal dit wordt. Sprookjesachtig duister, op de Dark Sarah manier die we allang kennen maar je voelt het verschil in toon, waarmee dit verhaal zich apart zet van de vorige. De luisteraar wordt begroet door musical-achtige tonen die me sterk denken aan Heidi’s oude band, Amberian Dawn, maar het gitaargeweld is ook duidelijk aanwezig en menig refrein schiet richting epische hoogtes, en in het geval van The Chosen One, naar zodanig magische eindes dat ik nu alweer m'n keukentrap van stal moet halen om het kippenvel weer van het plafond af the schrapen.

Ik kan Heidi’s stem alleen maar vergelijken met een gouden zangvogeltje dat je hoger en hoger mee neemt. Het kwinkeleert door Illuminate verder naar Melancholia, dat als eerste single verscheen. Ik moet zeggen dat ik bij de eerste luisterbeurt als op zichzelf staand nummer niet echt stijl achterover sloeg, maar dit is typisch een nummer dat zijn plek beter vindt in het geheel van het album.

Het verhaal word in tweeën gehakt door de liefelijke ballad Iceheart, die voorzien is van een onverwacht oriëntaals tintje. In harmonie met deze bijna-misplaatste sfeer is de tekst, die subtiele knipogen geeft naar het avontuur van het vorige album. La Folie Verte doet muzikaal gezien juist sterk denken aan het eerste album, met name Violent Roses. De link in het verhaal word weer gelegd door het thema vergif. Nogmaals hulde aan Heidi en haar talenten met verhalen weven. In The Wolf And The Maiden komen we JP Leppäluoto weer tegen. De veelzijdige zanger is meegekomen naar de wereld van Grim en heeft de gedaanteverwisseling ondergaan van draak naar wolf. Met die conclusie komt er al gauw meer betekenis in een, muzikaal gezien, ogenschijnlijk betekenisloos nummer. Dat laatste geldt ook voor The Hex, moet ik helaas melden.

All Ears! wordt al wat interessanter; ook al verschenen met videoclip. Het marcherende ritme en meeslepende refrein werken verslavend. Ook horen we eindelijk de antagonist van het verhaal: het monster Mörk, vertolkt door Jasse Jatala. Het verhaal sluipt langzaam richting zijn climax in The Devils Peak. Het subtiele orgeltje dat door het nummer heen weeft en het gedenkwaardige refrein tillen het niveau weer flink omhoog. De stand-off tussen Luna en haar vijand is aangebroken in Mörk. Het horrorsprookje is compleet in zowel muziek als verhaal en komt niks tekort in dit zeven en halve minuut durende epos, dat hier en daar merkwaardig doorklieft wordt door stukjes jaren '20 swing... The Dark Throne sluit het album al even merkwaardig af door een uitstap te nemen naar dubstep(?). Heidi bewijst hiermee alleen maar dat geen genre haar of haar stem te vreemd is.

Grim is dus weer een compleet nieuw sprookje voor Dark Sarah, maar wat ik hier nog het meest zie is een aftreksel van alles wat de gebroeders Grimm ooit hebben gemaakt. De hoogtepunten die dit album telt zijn weer van topkwaliteit, maar ik mis hier toch wat. Het verhaal blijft wat vaag en mist de wendingen en vindingrijkheid die het vorige epos wel had, en wat er wel noemenswaardig van is zijn de kleine knipogen naar de vorige Dark Sarah. Misschien ook omdat daar een heel boek bij zat, en het verhaal van Grim we maar moeten gissen uit de vage trailer en weinig zeggende lyrics. Neemt echter niet weg dat ik weer met volle teugen heb genoten van de Efteling-achtige sfeer, Heidi’s nooit-teleurstellende stem, en het heerlijke concept dat Dark Sarah is!