DarkRise - Circles of Failure

• BandDarkRise [CH]
• TitelCircles of Failure
• Release datum05-04-2019
• LabelPunishing Records [CH]
• Genre Technische deathmetal

Tracklist

01. Liar Liar
02. Old Assholes
03. Next
04. Until Death
05. Spartan
06. Daily Zombies
07. Papierkram
08. Lobotomized
09. Bullshit Theories

Over de Zwitserse, kneiterharde metalband DarkRise schreef ik al eerder, in het kader van hun vijfde album Fear, Hate & Corruption van maart 2016. Dat betekende toen mijn kennismaking met deze band. Inmiddels is de opvolger, Circles of Failure, al weer even uit, dus die heb ik uiteraard weer eens even goed beluisterd.

Al met al blijkt dan dat er in zo'n drie jaar tijd niet zo heel veel veranderd is. Het nieuwe album is opnieuw geproduceerd door Russ Russel (Napalm Death, Dimmu Borgir, The Rotted, At The Gates, en nog veel meer) terwijl opnieuw een tour is ondernomen met aansprekende namen, zoals Nordjevel, God Dethroned, Belphegor en Suffocation - ook uitgebreid in Nederland te bewonderen geweest. Je zou bijna kunnen denken dat DarkRise het voor een relatief onbekende band best goed doet. Goed beschouwd is dat ook zo, en ook met hun muziek zelf is naar mijn menig nog altijd weinig mis.

Met een solide basis van technische bagage kan en durft de band bruut, hard en overdonderend uit de hoek te komen. Album-opener Liar Liar maakt direct ondubbelzinnig duidelijk dat DarkRise een band is die compromisloos beukwerk gepaard laat gaan met technische vaardigheden, en vernuftig verstopte toefjes melodie en groove. De nummers zitten goed in elkaar; de band strooit met tempowisselingen en breaks alsof het niks is, gelukkig zijn deze goed te behappen, en voorzien die nummers van de benodigde variatie. De grunts zijn lekker rauw, terwijl elke instrumentalist zijn partijen uitermate vaardig inspeelt.

Next komen deze Old Assholes ook nog op de proppen met de meeslepende knaller Until Death, zodat (bijna) de eerste helft van het album je al zowat murw heeft geramd. Ik moet echt even een kleine pauze nemen voordat ik weer door kan met de rest van het album; er gebeurt namelijk best veel in korte tijd. Al ben ik wel blij dat DarkRise niet constant in de hoogste versnelling speelt. Sommige nummers hebben relatief rustige intro's, en overtuigen ook zonder een ziedende snelheid. Sterker nog, wanneer ik luister naar tracks als Spartan en vooral Papierkram hoor ik tragere stukken voorbij komen, die juist door hun slopende logheid een enorme dreiging uitstralen. En dat is precies die atmosfeer waar ik wel van hou, die laatste is wel een persoonlijk favorietje op dit album.

Alles bij elkaar heb ik het idee dat DarkRise wel wat groei laat horen ten opzichte van de voorganger. De verschillende tracks lijken wat zorgvuldiger in elkaar gezet, en blijven ook beter hangen dan voorheen. Wat ik zeer positief vind is dat DarkRise nog altijd geen tekenen vertoont van metaalmoeheid, en dat voor een band die al ruim twintig jaar bezig is. De band laat dan ook een goede mix horen tussen old school en moderne extreme metal; van dat laatste is afsluiter Bullshit Theories een goed voorbeeld. Over drie jaar weer een nieuw album?