Dead Head - Slave Driver

• BandDead Head [NL]
• TitelSlave Driver
• Release datum29-04-2022
• LabelHammerheart Records BV [NL]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Thrashmetal

Tracklist

01. Acolyte
02. Grim Side Valley
03. Frequency Illusion
04. Southfork
05. Drawn into the Wire
06. Polar Vortex
07. Grooves of Envy
08. Parabellum
09. Fear Scraper
10. Horrors of Hades

De onheilige vier-eenheid van Dead Head was tijdens het voorlaatste Dead Head-album Swine Plague weer in ere hersteld; voor de zoveelste keer haalde bassist / brulboei Tom van Dijk bakzeil en keerde terug op het oude nest. Zodoende was de Kampense thrash-machine na een pauze van acht jaar toe aan het volgende hoofdstuk in het langjarige bestaan. Na een pauze van vijf jaar (en het gefaseerd heruitgeven van voorgaand werk) blijkt het herstel wederom tijdelijk, en dus is Ralph de Boer (ook: Radiathor, Bodyfarm) weer terug als frontman op het nieuwe album Slave Driver, en uiteraard op de podia.

Met die wisseling is (opnieuw) niet gesleuteld aan het vertrouwde Dead Head-geluid, maar dat was natuurlijk ook helemaal niet te verwachten. De Kampense band staat al jaren bekend om hun furieus felle, authentieke thrash-aanpak, dat is satan-zij-dank op Slave Driver (grotendeels) niet anders. Voorzien van een uitgekiende, eigentijdse productie, waarbij elk element uitstekend voor het voetlicht wordt gebracht, is het dus volop genieten voor de liefhebber van old school thrash metal.

Snelheidsmonsters als opener Acolyte, Southfork (Dallas ja?), Polar Vortex en afsluiter Horrors Of Hades zullen menig thrash-hartje sneller doen kloppen, terwijl een nummer als Drawn Into The Wire een meer subtiele kant van de band laat horen. Langzamer, maar zeker niet minder gemeen. Hoewel in verschillende facetten de invloed van met name Slayer nooit ver weg is, stoort dat inmiddels niet meer. Dead Head heeft z'n eigen stijl immers al lang gevonden, waarbij met name de dubbele gitaaraanvallen van Ronnie ('links') en Robbie ('rechts') tot de verbeelding spreken. En natuurlijk is ook het kenmerkende gerochel van Ralph niet te versmaden!

Ik smijt hier wat minder met superlatieven dan ten tijde van voorganger Swine Plague. Die plaat blies me bij wijze van 'comeback'-album behoorlijk omver, die verpletterende indruk laat Slave Driver niet achter. Misschien is dat wel de prijs die de band betaalt voor de meer subtiele aanpak in plaats van de stoomwals-tactiek die op het vorige album werd gehanteerd. Daarvoor in de plaats horen we hier afwisseling, met name dankzij meer bedachtzame passages, die een aangename groove laten horen.

Daarmee is Slave Driver niet per se minder dan z'n voorganger, maar wel net iets anders. Ondanks dat het vertrouwde geluid nog altijd aanwezig is, leidt de subtielere aanpak van de composities tot een meer gevarieerd album. Zelfs Dead Head lijkt op deze manier met z'n tijd mee te gaan.