Dead Lord - Surrender

• BandDead Lord [SE]
• TitelSurrender
• Release datum04-09-2020
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre Hardrock

Tracklist

01. Distance Over Time
02. Letter From Allen St.
03. Authority
04. Evil Always Wins
05. Messin' Up
06. Dark End of The Rainbow
07. Bridges
08. The Loner's Ways
09. Gonna Get Me
10. Dystopia

Met de Zweedse melodieuze hardrockband Dead Lord maakte ik kennis middels hun tweede album Heads Held High uit 2015. Hoewel de catchy, klassieke hardrock me qua geluid en liedjes nog best aansprak, had ik op dat moment wat moeite met de nadrukkelijke Thin Lizzy worship. Opvolger In Ignorance We Trust (2017) heb ik indertijd niet besproken, maar het nieuwe album Surrender heb ik spreekwoordelijk - want in digitale vorm - hier voor me liggen. Maar eens luisteren hoe ik vijf jaar verder over Dead Lord en z'n muziek denk.

Dat er nog altijd niet te ontkomen is aan de jaren '70 hardrock-invloeden is al snel duidelijk. Niet alleen Thin Lizzy, maar bijvoorbeeld ook (in mindere mate) AC/DC, en UFO en KISS zijn met name in de gitaar- en zangpartijen (in die volgorde ook) terug te horen. Melodieus, catchy, vertrouwd; verslavend bijna, deze band zou voor menig metalfan zomaar een soort van guilty pleasure kunnen zijn. Eigenlijk wil je hier als liefhebber van het zwaardere werk misschien niet mee geassocieerd worden, maar deze klassieke hardrock is gewoon echt verdomd aanstekelijk. Ik kom er in elk geval eerlijk voor uit: ik mag dit wel.

En ik kan de muzikale insteek al een stuk beter op waarde schatten dan voorheen. Ik denk dat dat ook te maken heeft met een meer algemeen oprukkend retro-virus. Het is steeds moeilijker om met iets heel eigens voor de dag te komen, dus kun je misschien beter proberen om te perfectioneren wat er al was. En dat hebben een aantal Zweedse bands verdomd goed in de gaten. Hoewel ze zeker niet allemaal hetzelfde klinken, vind ik absoluut een overeenkomst in bands als Ghost, The Night Flight Orchestra, Graveyard, Chronus, en dus ook dit Dead Lord. Ik heb in dit kader al eens een vergelijking gemaakt met Abba, de 'grootmoeder' aller guilty pleasures, en stiekem gewoon een ijzersterke band die heel goed wist wat het publiek wil(de) horen. Wees gerust, zo cheesy wordt het met Dead Lord gelukkig nooit.

Toch kan ik er nog altijd niet onder uit dat nummers als Letter From Allen St., Evil Always Wins, Messin' Up mij aan niks anders doen denken dan aan Thin Lizzy, letterlijk van begin tot eind, dat gitaarwerk, die zang. Of nee, uiteindelijk blijkt in zowat elke track de geest van Phil Lynott en de zijnen rond te waren. Hoezeer ik ook probeer, Dead Lord kan aan niks anders doen denken dan aan Thin Lizzy. Het zij zo. Ze zullen het er mee moeten doen. Gelukkig is het gitaarwerk van constant hoog niveau, en zijn de solo's om de vingers bij af te likken.

Naar het einde van het album toe komt ook de vergelijking met KISS wel een beetje om de hoek kijken (in opener Distance Over Time in het begin ook wel een beetje trouwens) maar nooit zo overheersend als 'die andere band'. De nummers zijn wel wat interessanter geworden vergeleken met een paar jaar geleden vind ik. Geheel in de geest van de albumtitel Surrender geef ik me over aan het verslavende geluid van dit Zweedse kwartet.