Deadcell - The Dark Side Of Light

• BandDeadcell [NL]
• TitelThe Dark Side Of Light
• Release datum15-04-2013
• LabelZero To Midnight Records [NL]

Tracklist

01. Ode To Fuck
02. Dog Of War
03. Fear Heaven Burn The King
04. The Dark Side Of Light
05. My Sacred House
06. (Been Through Hell) Live To Tell
07. Die Tomorrow
08. L'anima Finita
09. Ode To Fuck (extended version)
10. The Dark Side Of Light Unchained (video version)

Eindhoven Rock City! O nee, toch niet. Nou ja, de stad klopt wel, bandbrein Marcus Bodine van Deadcell, want daar ga ik het hier over hebben, komt wel degelijk uit Eindhoven. Maar rock, nee, niet echt. Wat dan wel? Industrial metal! Het is op zich best raar dat Deadcell, met The Dark Side Of Light inmiddels toe aan album nummer vijf, op veel plaatsen nog zo'n introductie nodig heeft, want het is geen naam die wijd en zijd bekend is. Althans niet onder de (traditionele) metalfans.

Nou moet ik heel eerlijk zeggen dat ook ik geen cd van Deadcell in de kast heb staan, maar ik heb de band de laatste paar jaar wel een aantal keer live zien spelen, en dat is genoeg om de band in elk geval te onthouden. En de muziek te herkennen en waarderen. Vergelijkingen zijn op zich wel te bedenken, en liggen mogelijk zelfs voor de hand: vooral Ministry, mogelijk een streepje Rob Zombie, of een vleugje (oudere) Rammstein. Maar ik denk dat Deadcell (lees: Marcus Bodine) ook wel het nodige heeft opgestoken van de uiteenlopende acts waarmee in de loop der jaren het podium is gedeeld: Hanzel und Gretyl, Deathstars, KMFDM, Die Krupps, The Monolith Deathcult, Unheilig, Samael, Die Krupps, Gothminister, Sybreed, Das Ich, tot aan zelfs Lacrimas Profundere, Anne Clark en Sigue Sige Sputnik. En dat is natuurlijk ook helemaal niet erg, sterker nog, menig band in een soortgelijk genre kan waarschijnlijk ook nog wel wat opsteken van Deadcell.

The Dark Side Of Light begint met de welgemeende Ode To Fuck, een soort van intro, waarvan later op het album een meer uitgebreide versie voorbij komt. Vervolgd wordt met Dog Of War, dat in hetzelfde beukende ritme doorstampt. De elektronische beats zijn hard en explosief, de gitaarriffs naturel en gemeen, dit is echte metal! Maar dan wel van het soort die ook geschikt is voor in een club en/of op de dansvloer, zeker in dit tempo.

Fear Heaven Burn The King laat dan in eerste instantie een onvermoede gevoelige kant van de band horen. Vervolgens gaat dan wel het ritme omhoog, maar echt hard wil het nummer nog niet gaan worden. Minder beatgericht en minder power dan het overige werk, stiekem wel een 'lief' liedje. Titelnummer The Dark Side Of Light volgt en heeft wel een behoorlijk donkere feel, vooral door de zweverige soundscaperige geluiden op de achtergrond. En al is het een beukend nummer, dat hier zelfs op te headbangen is, is positief; daarnaast hoor ik lekker gitaarwerk, zowat de basis van het nummer. Het refrein dat constant herhaald wordt zorgt dan toch voor een pakkend aspect. Zou een goede keus voor een single zijn.

My Sacred House heeft naar mijn idee een voor Deadcell apart geluid, en doet qua beat/ritme aan drum'n'bass denken. Ook bijzonder zijn de fragmentjes vrouwenzang (als het dat is?) die het nummer openen en eindigen. Wederom een nummer dat afwijkt van de platgetreden paden die je in dit genre tegenkomt.

Natuurlijk moeten er ook genoeg vertrouwde industrial / Deadcell elementen te horen zijn, de meeste nummers voldoen daar dan ook aan. (Been Through Hell) Live to Tell gaat verder in het vertrouwde stramien, met straffe, koude zang en toetsenwerk dat de kille sfeer versterkt. Die Tomorrow lijkt dan juist weer een 'warmer' nummer, met meer gevoel zeg maar. Een stevige stamper met een sterk bas(is)ritme. De langere versie van de ode aan 'Fuck' voelt op sommige momenten ook wat meer organisch aan, ondanks het staccato ritme en de 'gesampelde' praatstem. Het gitaargeluid lijkt me wat warmer.

Deadcell is voor mij een band die de elementen industrial en metal op een goede manier met elkaar verenigt. Zonder dat een van beiden overheerst vind ik toch dat er genoeg metal in de muziek zit om ook die sceptische groep muziekliefhebbers te moeten kunnen overtuigen. Regelmatig heb ik metalfans bij een optreden van Deadcell horen zeggen: “dit is geen metal”. Ik ben het daar absoluut niet mee eens; en daarbuiten: wat dan nog, het is sterke, energieke en bij vlagen zeer pakkende muziek. Wat maakt het etiketje dan nog uit. De live opstelling van de band met echte muzikanten daarin zegt genoeg wat mij betreft.