Death Destruction - II

• BandDeath Destruction [SE]
• TitelII
• Release datum28-04-2014
• LabelGain Music
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Divine Justice
02. Dead Pilot
03. Money, Blood, Crucifixus
04. Towards The Light
05. I Am The Plague
06. Set The Sail
07. Give It A Try
08. False Flag
09. I Promised You Nothing
10. Taste The Mud
11. A Shelter From Harm
12. Epilogue
13. Insane Stays Sane
14. Moscow Morning
15. Die Tomorrow

Het eerste album van de Zweedse 'supergroep' Death Destruction (met voornamelijk Evergrey leden, maar ook ervaring in Hammerfall en Dead By April) werd eind 2011 nou niet bepaald overal even enthousiast ontvangen. Met name de zang van Jimmy Strimell viel niet altijd even goed. Op zich was de groove metal, met dikke knipogen naar bijvoorbeeld Danzig en Pantera en daarmee niet al te origineel, wel redelijk te pruimen; maar ja, die zang. Dat probleem is nu in elk geval verholpen, want Strimell is vertrokken. In plaats daarvan horen we op het nieuwe album, met simpelweg als titel II, brulboei Tony Jelencovich (Transport League, ex B-Thong). En dat is op voorhand natuurlijk al een hele verbetering!

In muzikaal opzicht is er echter nauwelijks iets veranderd. De logge. groovende klanken leunen nog steeds nadrukkelijk op de grote groove metal-voorbeelden (vooral Pantera dus). Waarmee die muziek nog altijd prima te behappen is, maar een eigen identiteit ontbeert. Energiek en agressief klinkt het zeker, al grijp ik dan toch weer terug op de vocalen die daarvoor zorgen, want Jelencovich brult en grauwt het hele album lang of z'n leven er van af hangt. En lijkt daarmee bijna de kapstok waar dit album aan kan worden opgehangen.

Divine Justice begint veelbelovend, de 'moderne' metal met laaggestemde gitaren en die typische southern groove levert een lekker swingend nummer op. Hierna klinkt Dead Pilot me echter iets te geforceerd modern in de oren, het neigt bijna naar metalcore. Grappig vind ik wel dat Jelencovich's cleanere zangstem me behoorlijk aan Mike Patton (Faith No More) doet denken. In elk geval leuk voor de amusementswaarde; maar het nummer bevalt me niet.

En dan kom ik er na een paar nummers (ook de eerste single Money, Blood, Crucifixus en het flauwe Towards The Light doen me niks) achter dat de veelbelovende opener Divine Justice niet echt een vervolg krijgt. Dat gebeurt pas met I Am The Plague en Set The Sail, die beiden weer eens een lekker aanstekelijk ritme hebben. Vanaf hier lijkt het ook serieus beter te gaan en is het gedaan met de slappe hap. Met Give It A Try, Taste The Mud (beiden lekker dreigend) en I Promised You Nothing (bas!!!) krijgen we nog een paar lekker groovende tracks voorgeschoteld.

Ondanks die paar fijne tracks naar het einde toe begint dan toch ook wel weer enigszins de eentonigheid toe te slaan. Het lijkt ook wel een beetje tegenstrijdig: waar Death Destruction aan het begin van het album probeert wat variatie te brengen bevalt die me niet. Doen ze dat niet, dan wordt de muziek al gauw eentonig; waar ik aan toe wil voegen dat het album met 15 nummers ook wel erg lang duurt. Ik hink dan ook op twee gedachten: de betere nummers van dit album mag ik graag horen, maar als album, als geheel, vind ik II niet geslaagd.